Özledigim çok insan var. kimisi belki beni unuttu, kimisi belki anımsar. bazısı özler belki.
hiçbirşey eskisi gibi olmuyor, zaman kimyasal reaksiyon sanki. alıp elinizi tutup götürüyor ve bıraktıgında bi anlıgına geçmişte bıraktıgınız seylerin uzaklıgı kalbinizi yaralıyor.
Bazen çok kızdıgı, bogmak istedigi birine bile bu uzaklık yüzünden özlem duyabiliyor insan..ne tuhaf hayat. o özlenilen, yıllar öncesindeki kendimiz miyiz yoksa? sözcüklerimiz mi, hatalarımız mı, küçük tahta kaşıklarla yedigimiz/yedirdigimiz yalanlar mı?
büyümek bedeli olan birşey; kimi zaman olsun diye çıldırarak, kimi zamansa istemeye istemeye, ama eşşekler gibi kabul ederek.
yıllar yanımızda yürürken çok incitmese bizi...yaralamasa. herşeyi hatırlamak kolay olsa, açık pembe renkte olsa bütün anılar.
bir sene daha bitti, olanlarla ve olmayanlarla, hesaplarla, üzüntülerle, sevinçlerle. kısık sesle anlatılanlarla ve haykırılanlarla..
Yeni sene, tüm içten dileklerin gerçekleştigi mutlu bi sene olsun...

Şimdi Seven sevmeyen, özleyen özlemeyen herkes için, tanrıdan geliyor ve hep beraber yaşıyoruz sevgili okuyucular : 2009.