Issız adam ı izledim nihayet. Ne diyeyim? Güzeldi gayetle. Ben pek ıssız olmadıgımdan ıssız adamın hissiyatını anlayamadım, bir de tavşan gibi sevişken oluşunu da tabi ki.
Annemle gecenin köründe izledik ve annem bayıldı, ikinci kez izleyecegini söyledi. Ben filmdeki kıza bayıldım asıl, nasıl sevimli akıllı cin gibi bişeydi.
Ayrıldıktan sonra adamın evine gitmesi çok üzücüydü, sinemanın arka koltuklarından hıçkırıklar geliyordu diyim size..
Sonunun mutsuz biteceğini daha başından hissettim aslında, ve o kadar etkiledi ki beni film, ilk aşkımla evlendigim için kendimi çok şanslı hissettim.

hüzünlü biten aşkın, daha dogrusu sonu kötü tutkulu bir aşkın en büyük kahramanı ayrılık oluyor. O ayrılıgı Allah kimseye tattırmasın.

Ve annem filmden çıkınca şöyle dedi: böyle tutkulu bir aşk yaşamış olmayı çok isterdim!
ben : ama acı çekerdin?
annem: olsun değerdi!

yine de sizce gerçek aşk mıydı bu filmdeki? Ada için belki öyle, ama alışkanlıklarından vazgeçemeyen Alper cidden aşık mıydı? Bence olamaz ki öyle aşk.. Arar, bulur, pişman olur, bırakmaz ve onunla yaşayıp ölmez misin aşıksan?