yeni  doğmuş bir bebek, c-section sonrası iyileşme sancıları derken doğumdan sonra yaklaşık 10 gün evden çıkamadım. sonrasında burnumuzun ucunu köyün pub'ına kadar kısa bir yürüyüşle dışarı uzatma, sağlık ocağı ziyaretleri, bebek kilo almayınca hastaneye tarttırmaya götürme vs. derken hafifçe yine dünya diye bir gezegen olduğunu anımsadım, bir gün doktor araba kullanabilirsin artık deyince de kudurdum. sanırım ameliyat sonrası evden çıkamamak ve bebekle geçen ilk haftaların genel olarak sıkıcı olması bana çok dokundu. (kutsal annelik duyguları demeyin bana, sıkıcı, çünkü bebek henüz sadece yiyip içen sıçan bir organizma, sizinle iletişime geçemiyor, gözleri görmüyor, sesinize tepki vermiyor, anlaşamıyorsunuz, uyu, uyan, bebeği emzir, altını değiştir, uyut, gazını çıkar vs.. diye giden bir düzene 'çok eğlenceliii çok zevkli' diyenin aklına şaşarım..)

Bebemiz şu an 5 haftalık ve ben bu 5 hafta içinde Grafton alışveriş merkezi ikinci kattaki cafe, 2 Cafe Nero, 1 Pret a Manger, 2 Costa, John lewis Cafe'si(burada 4-5 kere emzirdim), John Lewis Parent room, Tesco Car park, Cambridge Katolik Kilisesinin oradaki sokak, Backs'te çimlerin üstü, Regional College Car park, GAP baby'nin deneme odası, Fen ditton/ The Plough pub'ında bebek emzirmek sureti ile kuduzlar gibi gezdim. Çocuğumun arada eşref saati gelmedi mi geldi elbet ama memeler en büyük silah. Ağlıyor mu daya memeyi susuyor. Daha kırkı çıkmadı, kıçımızı kırıp oturalım diyen anneme, hayır oturmaya mı geldin diyerek onu her yere sürükledim. Yollarda annem bebeğin üstünü örttü ben açtım. O yine örttü gerçi. Anneler her zaman haklı, bazı anneler daha haklı.

Bu süreçte beni en çok şaşırtan, NCT kursunda tanıştığım 7 hamile ve şu an benim gibi doğurmuş olan arkadaşın tutumları oldu. Ben Britleri çocuk 2 günlükken alışveriş merkezinde bebek arabası ile sekerken çok gördüm. Ama bizim kızlar pek Türk işi çıktılar. Bugün NCT'nin senede iki kez gerçekleşen Nearly New sale vardı. Acayip iyi fiyatlara bebekler için ikinci el eşyalar giysiler, aklınıza ne gelirse. 1 pounda Mothercare pramsuit aldım düşünün yani. Zaten kapının önünde Ahiret  yeri gibi kuyruk oluyor, o yüzden erken falan gittik. Bizim kızlarla günlerdir, 'ayy haftaya c.tesi NCT nearly new sale var' diye konuşurken bugün sadece 1'i oradaydı iyi mi. Diğerleri çocuğun emzirme saati gelmişti şuydu buydu diye çıkamamışlar. Ulan acaba ben Regional College'ın car parkında arabada eciş bücüş çocuk emzirerek dandik bir anne mi oluyorum. Çocuğumun huzuru bozulmasın, evde düzgün düzgün besleyeyim uyutayım diye düşünen bir annem var mesela, ama ben 'ya alışsın, evde mi duracağız hep' diye atıyorum kendimi dışarılara. Çok ağlayıp sızlamıyor ama Car seat'den nefret ediyor yavrucak.

İngiltere'de türkiye'den farklı olarak bebekleri car seat olmadan arabaya bindirmek yasak. yani çocuğu arabanın içinde hiçbir şekilde kucağa alamıyorsunuz, büyük cezası var. yasak. anneme  bunu anlatmamız yemin ederim 1 ayımızı aldı, kadın kabul edemiyor, yok öyle değildir falan diyor. e çocuk da car seat içinde ufak kaldığı için uyandığı zaman ciyak ciyak bağırıyor, sakinleşene kadar da arabanın içinde bize fenalar basıyor. dışarı çıkarken en büyük problemim bu şu anda.

bunun dışında bir de veledimiz carry cot'da düz yatmaktan nefret ediyor. O carry cot'u ebayden 35 pounda değil de, yepisyeni 180 pound'a almış olsam şu an ağlıyor olurdum. neyse aynen ebay'de satacağız gibi gözüküyor çünkü çocuk yatmıyor onun içinde kesinlikle.

havalar soğuyunca ne yapacağım bilemiyorum. çünkü o carry cot (ki kendisi şu oluyor)

Oğlumuz Kaplan Serez 22 Ağustos'ta Cambridge Üniversitesi hastanesinde doğdu.

Kendisi ters (breech) olduğu için planlı c-section yapıldı. Ayakları aşağıda, legs crossed, kafa yukarıda duruyordu hazret.

Ameliyatta 3 doktor vardı, bulgar Svet Spinal anesteziyi yaptı, kesme biçme ve çıkarma işlemlerini yapan 2 doktorun biri Pakistanlı Rabia, diğeri ise Yunan Alex.. Ameliyattan önce doktorlar sizinle tanışıp konuşuyorlar. Prosedürü ve riskleri anlatıyorlar, hepsi çok iyiydi. Ameliyathanede doktorların yanısıra 3 kişi daha vardı. Biri baş ucumda durup beni rahatlatıp kafamı okşayan bir kadındı, sürekli konuştu benimle. sanırım midwife idi, o hengamede hatırlamıyorum adı R ile başlayan biriydi, o da kendini tanıtmıştı. Diğer kadın ise ki kendisine Baby Catcher deniyor, bebek çıkınca hemen kapıp silen sarmalayan kişi oluyor kendisi, adı Libby idi.

Bir de asyalı bir eleman vardı, o ne yapıyordu inanın hatırlamıyorum. Bu arkadaşların yanısıra ameliyathanede bir de eşim Memo vardı tabi.

Gönüllü c-section olanları anlamıyorum çünkü bence çok felaket bir şey. Hala çocuğu çıkarabilmek için nasıl çekiştirdiklerini ve özellikle Erkek olan Yunan doktorun çıkardığı sesleri, ikisinin kendi aralarındaki konuşmalarını falan hatırladıkça üzerime fenalık geliyor. Neyse, sonuçta bebek tersse bir seçenek yok. Vakumla çekelim elle çevirelim gibi oldukça bold ve İngiliz öneriler de yaptılar bana ama zorlamanın anlamı yok. Zaten en güvendiğim doktor arkadaşlarımdan biri, sen bence normal doğurmadığın için şanslısın, öyle bir şey olsaydı daha travmatik olurdu dedi.

Breech bebeklerin kafalarının şeklinden breech oldukları anlaşılıyor. Ameliyattan sonra hastanede kaldıgım Lady Mary Ward denen korkunç yerde 2 gece 3 gün boyunca her gelen ebe Kaplan'ın kafasına bakıp 'Breech miydi?'  diye sordu. üstten bakınca patates gibi herifin kafası :D

Hastanedeki o 3 gün korkunçtu. 3. gün zorla bıraktılar. Gece 11 di hastaneden çıkabildiğimizde. Bırakmama sebepleri de tam olarak emziremiyor olmamdı. Normalde hastanede normal dogum yapılan kısım 5 yıldızlı otel gibi, Rosie Birth Unit deniyor oraya. Giren çıkmak istemiyor öyle bir yer. Ama c-section ya da başka herhangi bir müdahalede bulunulduysa, yani forceps ve vakum gibi,  doğuma doktor girdi demek oluyor, bu yüzden Lady Mary ward'da kalmak zorundasın çünkü orası doktorların gelip gittiği bir yer. Oda falan yok, perdelerle ayrılmış bölmeler var, yan tarafımda doğru dürüst ingilizce bilmeyen Sri Lankalı bir kadın vardı, forcepsle almışlar bebeği, inleyip duruyordu. Karşımda da bebeğinin intensive care unit'de kaldığını öğrendiğim çok genç bir kadın vardı, sürekli ağlıyordu. Kaldığım cubicle'in numarası 7E idi. bak onu bile hatırlıyorum. Diğer yanıma 2 kadın geldi gitti 2 günde. ikincisi sürekli kocası ile kavga etti. İlk gece memo'nun kalmasına izin verdiler. Charlotte diye çok güzel genç bir ebe yardım etti bebeği latch etmeme de süt gelmiyordu muhtemelen, sürekli ağladı Kaplan. ikinci gün formul verdiler çocuğa, açlıktan ağlıyor diye. İkinci gece memo'yu dışarı attılar. o kadar ağladım ki, ben bebekle yalnız kalamam, çünkü yaram acıyor çocugu cot'tan kaldırıp tutup yerine koymam mümkün değil. Kısa saçlı yaşlı bir ebe vardı (annem çok sevdi onu) buzzer'ı gösterdi, işte bu bu yüzden burada dedi. Neyse ben de buzzer ile her seferinde çağırdım ve kadın hep ben geleceğim sana diye söz verdi ve geldi de. O gece bebekle beraber 4 saat yanyana uyudum o kadının sayesinde.Cot'un içinden alıp yanıma verdi, yastıkla bir güzel benimle aynı seviyeye getirdi falan. sonra 3. günün sabahı artık eve gitmem lazım dedim. Yaklaşık 20 defa buzzer ile çağırıp söyledik. Henüz düzgün breastfeed edemiyorsun, bir gece daha kal dediler. Hayır! dedim. zaten o korkunç ortamda bırak breastfeed etmeyi insan aklını başına toplayamıyor.
Neyse gece çıktık hastaneden. eve geldik. ama ne korkunçtu. bebek memeleri emmedi. formul verdik yine. ben gittim uyudum. sonra sütüm geldi. dayadık memeyi. Allahım insan sağmal bir ineğe dönüşüyor bebeği beslemek için. Yani akıl karı değil! Normalde daya formulu geç diye düşünürsün ama öyle olmuyor. Uğraşıyorsun. Allah o gücü veriyor yani. Bizim Dıngıl sol memeyi almadı önceleri. Sonra onu pompaladık ettik neyse zorla ağzına tıkıştırdık. Asıl sorun şuymuş ki bizim dıngılın dil bağı varmış. Onu da şu an nasıl halledeceğiz, halledecek miyiz, onları düşünmelerdeyiz.

Yani evlat olayı çok ama çok zormuş. Uykusuzluk en büyük dert. Bazen süt pompalayıp annemle Memo'ya fırlatıyorum ki 3-4 saat uyuyabileyim. Yoksa mik mik 2 saatte bir emzir, insan bazen kafayı sıyıracak gibi oluyor uykusuzluktan. Hatta bazen saatte bir emmek istiyor buna Cluster feeding deniyormuş, o zaman kıçın yere mıhlanıyor üstünde devamlı seni emen küçük dertop olmuş bi tombişle.. O kadar seviyorsun ki onu hiç umrunda olmuyor bütün o çileler. Ama cidden ana hakkı ödenmezmiş yani :D bunu da bizzat yaşadım.

böyle işte, yorgunuz, uykusuzuz, ama çok şükür iyi gidiyor her şey. dün gece ishal oldu bizim herif, onunla uğraşıyoruz şimdi.
:)