Sevgili ailem, az sayıda dostlarım...hepinizle bu blogu paylastım, hatta açmasını bilmeyene gidip bizzat favorites e ekledim. bak x teyze, buraya tıklayacaksın açılacak diye ögrettim...
ama bunu siz bana gücenip darılın diye yapmadım.
ben bilgisayar mühendisiyim ve bütün gün masa basında bilgisayarın önündeyim. bu yazıları yazmak benim -maksimum -ortalama 10 dakikamı alıyor. bu demek degildir ki günde on dakikamı size ayırmıyorum bi alo demiyorum da, bi 10 dakka ugramıyorum da, oturup blog yazıyorum?
hayır çünkü artık kendime ait bi odam yok işyerinde, bütün gün ara vermek ve kafa dagıtmak için yaptıgım tek sey blog ve bazen de sözlük. yani 3-4 saat çalışıp beynim patlayacak kıvama geldiginde bilg. basından da kalkıp fink atamadıgım için burda girdigim site blogdur, sözlüktür, hurriyet gazetesidir?
buraya neşeli ve uçuk seyler yazdıgım da hayatımın muhtesem gectigi anlamına gelmiyor. bizzat depresif seyler yazdıkça aglayasım ve kaçasım geldigi için inadına salak suluk yazılar yazıyorum.

aksam da hal hatır soramıyorum çünkü eve gidince yıgılıp kalıyorum . yemek yapacak vakit ve enerji olmadıgı için haftanın 3-4 günü çayla tost yiyoruz aksamları. bazı seyleri unutuyorum, ben de farkındayım. ama sarjım bitiyor artık, yaslandım mı bilmiyorum, herseyi idare etmekten cok yoruldum. sabretmenin uzun bir süredir hayatımın ana olgusu oldugunu biliyosunuz. sabretme sürem uzadıkca ben kısalıyorum sanki.
küsmeyin, kızmayın bana. tek istedigim bu.
muck.