bilmem pms döneminde oldugumdan mı, birden aklıma Hekim isimli kitap geldi, ordaki kediyle ilgili bişeyler, şimdi söylemeyeyim okumayanlara ayıp olmasın.
kedilerimizi başkasına vermek zorunda oldugumuzu hiç unutmadım, unutamıyorum. (1 sene oldu)
bu gece annemlerdeydik, orda kediyi anımsayıp gene salya sümük ağlamaya başladım. oracle ımı o kadar özledim ki.. benim degil artık, benimle degil, bunun acısı canımı yakıyor. onu bir çiftlige bırakmıştıık bakın uzun uzun anlattım burda....

babam geldi usulca yanıma.
neden bu kadar üzülüyorsun? dedi.
kedilerimi çok özlüyorum baba dedim..
e yavrum, ben kedin olayım senin, beni kedi kabul et..
demez mi?

alemsin babacım ya :) seni çok ama çok seviyorum.

işin tuhafı kedileri de kıskanırdı.. onları vete götürürdüm, sıçtıklarını temzilerdim, kendimden iyi bakardım, bana bir bardak çay getirmedin hain kız, şu kedileeri benden çok seviyosun derdi.
olur mu babacım ya.. onların yeri senle bir olabilir mi diye çok dil döktüm ama hala kıskanır bilirim..
ah baba ah. onlar benim sorumlulugumdaydı.. baskasına vermek nasıl ağır bir yük biliyor musun..bak izlerini kaybettim bile işte. öldüler mi, kaldılar mı, o küçük unutkan haylaz kafaları çalışıyor mu hala türlü yaramazlıklara, aynı anda hem katil hem bebek olabiliyolar mı acaba hala?