Bazen bazı anlar oluyor -biliyorum hepimize oluyor- bitmesin istiyoruz, bi kavanoza koymak, ya da paketleyip ihtiyacımız oldugunda durmadan içimize çekmek istedigimiz, bir daha böyle mutlu olabilri miyim? diye kendimizi sorgulatan anlar.

İşte ben, Harry potter olmasam da, ruh emiciler dolaşmasa da yakınımda, bazen bazı anlarda -özellikle iş yerinde- inanılmaz üzgün oluyorum ve o anları paketleyebilmiş olmayı delice arzuluyorum. En güzel anlarımdan biri yanımda olsun istiyorum, pakedini açıp koklamak, o anı yeniden yaşayıp o moral bozuklugundan kurtulmak...Bunun gibi bi istek "anları paketlemek"

İşte benim önümüzdeki 10 yıl için paketlemek istedigim an:

Mehmetle istanbul gezimizin anları, aslıda evlendikten sonra beraber ilk gezimiz, bir nevi balayımız.

burdaki resmi kaldırdım: due to privacy

Hani olur ya masallardaki gibi cadının biri çıkıp deseydi, ceren, sen bu anı bi daha hatırlayamayacaksın, issedemeyeceksin, işte resimlere teker teker bakar, anlarımı tek tek paketler, hepsini ihtiyacım oldugunda koklar içime doldururdum.

İşte fotograf makinelerini bu yüzden çok, ama çok seviyorum.