bugun koskocaman bir kasım patına dönüşmeden hemen önce, dudaklarımdan sadece iki kelime çıktı: "annecim, yetiş!"
işte böyle bir bagdı benimkisi annemle. en çaresiz durumumda bile adını haykıracak kadar somut!
gündüz insan olmama ragmen geceleri pespembe bir kasımpatına dönüşüyorum.işte benim büyük sırrım.
Öyle ki ne insanların arasında yer bulabiliyorum kendime ne de kasımpatıların, çiçeklerin. Küçük bi kızken çiçeklerin geceleri herkes uyuduktan ve bütün ışıklar söndükten sonra vals yaptıgı bir masal okumuştum ve bu yuzden defalarca salona gidip çiçekleri iş üstünde basmaya çalıştım. ama ister kahverengi insan başımla, ister cartlak pembe çiçek basımla bakayım salonun kapısından, hep sesssiz, sakin hareketsiz çiçekler.

Beni kocam suluyor akşamları. sabah tam kök salacakken uyanıp işe gidiyorum, yine insana dönüşmüş biçimde.