Gerçek bir kış insanıyım. yazı sevmem. sıcağı sevmem. kat kat giyinmeyi, atkı bere bulup sarınmayı, renk renk çorap ve ev patikleri giymeyi, üşümeyi ve ellerimi kahve/çay/salep fincanları ile ısıtmayı severim. Eee böyle bir insanın kışı çorba içip içini ısıtmadan geçirmesi mümkün mü? Tabi ki değil. O yüzden size burada sıkça yaptığım ve Britanya'da tanıştığım çorbaları yazacağım.

Bu vintage çorba bardakları sanırım seksenlerde falan üretilmiş, charity shoplardan buldukça topluyorum çok hoşuma gidiyor. şu an elimde 4 tane var. Annemse Gallerde bunların tanesini 10pence'e bulup (evet bildiğimiz 10 pens) 6 tane birden almıştı.. Galler çok ucuzdu ya!! Neyse efendim, bu bardaklarda çorba içmek cidden çok keyifli. epey genişler. üzerlerine kruton falan serpince çok güzel görünüyor..

Leek and Potato 

Patates ve pırasalı çorba mı olur la? demiştim önce ama ilk yediğimde çok beğendim. İngilizler bunu double cream ile yapıyor, ama ben yoğurt kullanıyorum. Bunun değişik tarifleri var ama benim yağptığım şöyle: oran olarak 1 sap pırasaya 2 orta boy patates kullanıyorum. Önce pattisleri yağda çeviriyor, ardından pırasaları koyuyorum. kızarmaya yüz tutmuş patatesler ve ölmüş pırasaları azıcık su ekleyip kaynatıyorum. sonra 1 kasesini 2 kaşık unla karıştırdığım yoğurdu kesilmesin diye  sıcak suyu ekleyip ılıştırarak pattis-pırasa karışımına boca ediyorum. Kaynar getirip içine varsa taze nane yaprağı boca ediyorum...

Root vegetable soup

Root vegetable yani kök sebze dedin mi Britanya'da bir duracaksın. sürüsüne bereket. Benim Türkiyede hiç karşılaşmadığım sebzeciklerle tanışalım önce:





Butternut Squash soup

bugün şehir merkezinde kilisenin koro vardı, kiliseden bir kadın bana christmas hikayesini anlatan bileklik taktı. Kapito'yu da bir dua ile kutsadı. Bu kutsanma esnasında Kaplancık tzoooortt diyerek bezini doldurdu. Bezini doldururken delici bakışları ile kadına bakmaktaydı. Acaba bebişim ne demek istedi?

- Ben müslüman adamım, ne anlarım Hristiyan adetlerinden, s*çarım böyle işe
- Hay Allah razı olsun iki saattir ıkına sıkına kaka yapmaya çabalıyordum, bu kutsanma ile boşalttım bağırsakları
- Hüleeyn Misyonerlik faaliyeti yapmayın, bir dahaki sefere kakalarımı suratınıza püskürtürüm

tahminler?

Efendim ben tee kasım sonundan beri türkiye'deydim. Bebemizin vize işlemlerini oradan tamamladık. (Evet sümük kadar çocuğa vize istiyorlar)

Mehmet evvelden döndü, ben az daha kaldım. Fakat Mehmet giderken sağolsun azıcık şey alıp götürdü. Bense geride kalan valizlere nazar eyleyerek henüz belirsiz gidiş tarihimle ilgili endişelere gark oluyordum. Annem ise avlanmaya hazır bir balık gibi ortalarda dolanıyor, kocaman kahverengi gözleri ile bana adeta 'beni refakatçi alırsın canım, nolcek' diyordu. Tabi ki öyle demiyordu, ben hain planlar peşindeydim. Avıma sessizce ve sinsi sinsi yanaştım. 'beraber gidelim mi?' dediğimde, 'kursum var çok yoruldum, canım çıktı' gibi olmaz olmaz bu iş olamazları ardarda sıraları. Fakat bende koz çoktu. Boxing day, Christmas market, Charity shop kozlarımı oynadığımda İlkay'ın kafası karışmış, 'lan gitsem mi acaba' der olmuştu. Nitekim geldi.

Henüz gitmemize 15 gün kala aktarmalı bir yolculuk yapacağımız belli olmuştu ve annem 'havalimanı pahalı, bütün gün ne yiyeceğiz biz orada, aç kalmayalım mazallah' diyerek mazallah 200 gr  kaybetmemizden doğacak korkularını sıralamıştı. Böylece bir 'yiyecek çıkısı' telaşı başladı. Gitmemize 3-4 gün kala diğer aile bireyleri durumdan haberdar edildi ve böreği güzel olan börek, kurabiyesi damak çatlatan kurabiye yaptı; yolculuğa bir gün kala da hem vedalaşmaya, hem de stok sayımına getirip bıraktı.

Havalimanına gitmek için sabahın sekizinde oldukça mülayim bir insan olan kayınpederimle yollara düştük. Bagaja valizleri sokarken, yanımızda 4 valiz, 1 büyük çanta, 2 küçük çanta ve 1 laptop çantası ve 1 yiyecek çıkını torba olduğu gerçeği ile yüzyüze gelmiş, biz bunları nasıl taşıyacağız, bebeğin car seat'i de var diye ah vah eder olmuştuk. Adnan Menderes'e vardığımızda valizleri şu çekçeklerden birine iteledik, adamın biri de bize yardım etti (ücretle) ve orayı hasarsız atlattık. Fakat istanbul'a gidip de, British Airways check-in'e girdiğimizde acı gerçekle yüzleştik: 2 el bagajı bizde kalmalıydı. elimizde 4 çanta 1 car seat 2 palto 1 çıkı ve bebek'e bir de küçük valiz eklenmişti. yuvarlanarak kaderimize teslim olduk ve ebesinin ta nikahında, cidden de havalimanının en sonunda olan 209 numaralı kapıya gittik. Ben size bir şey diyeyim mi, bizim pil, o 209 numaralı kapıya ulaşırken tükenmişti. check-in'de 'siz bebekli yolcusunuz, arkadaşlara söyleyin öncelik verilecek' diye tembihlenmişti ya gidip adamların bizi alacağı yerin karşısına dana boku gibi bıraktık kendimizi. 'bizi görürler di mi, yoksa şuraya mı geçsek?' diye düşündük de sonra yok ya görülmeyecek gibi miyiz aşkolsun diye kendimizi sakinleştirdik. sonra vay efendim güvenlik nedeni ile salonu boşaltacağız dediler. artık biz nasıl perişan bir tepki verdiysek adamlar bizde bakıp 'bebekli yolcusunuz, kalabilirsiniz sanırım' diyerek hayır duamızı aldılar. boş salonda daha da bir yayılarak bekledik. sonra insanlar tekrar içeri alındı. Ben de bu arada sağa sola bakıyor ve 'Allahım biz manyak mıyız' diye kendimce zılgıt atıyordum. Neden mi? çünkü bebeksiz olmalarına rağmen etraftaki adamların toplam ellerindeki bagaj bizim yiyecek çıkısı kadardı!! Yani milletin el bagajı kadar bizde yiyecek çıkısı vardı. varın düşünün gerisini. Uçağa ilk bizi almışlar Allahtan, çünkü onca çanta ile koridorda sıkışa sıkışa resmen çatladım. Bizim oğlan, nam-ı diğer deli büllük, bütün havalimanı olayları boyunca uyumuştu. (11 civarı havalimanına vardık, uçağımız ise 5'e yirmi kalaydı.) Uçağa biner binmez de dipçik gibi doğruldu! bir yudum dinlenme umudu oğlumun zeytin gözlerinin derinlerinde patlayan bir baloncuktu artık. Uçuşta içki servisi vardı, vallahi o an senelerdir olmadığı kadar bir küçük şişe şarap içmeyi istedim. Annem kendine aldı bir tane, şenlendi, gülümser oldu. Yemek çıkısından çıkardı yarım kilo leblebi torbasını, koydu kucağına, yemeye başladı. Ben çocuğu emziriyorum, anne acıktım dedim, bir yandan da benim ağzıma kol böreği tıkıştırıyor. ALLAHTAN UÇAK BOŞTU. hostlar ve hostesler de fiti fiti koşarak gelip geçerken artık neler düşündüler bilemeyeceğim. Annem iyice çakırkeyf oldu bir ara, bebeği ona vermek olmazdı. bebişim uyu uyu uyu diye inleye inleye sonunda bebeği uyuttum. ama sonra uyandı Kapito!

sabah 8'de başlayan yolculuk ingiltere'de eve 10buçukta gelmemizle sonlandı. Sanırım hayatımda bu kadar yorulmamıştım. Kapitom bile bayılıp 6 saat uyudu bee breh breh

İngiltere lahana gibi bir memleket. cins cins ama çok ve dikkatsiz yediğinizde gaz yapıyor. 2 buçuk senedir İngiltere'deyim. Kuralların çoğuna, insanların cinsliğine, adab-ı muaşeret kurallarının kimi zaman tarlanın ortasına koşup 'yangın var' diye bağırtacak kadar sıkı kimi zamansa ağzı açıkta bırakacak kadar gevşek olmasına, işlerin yavaş ilerlemesine falan alıştık alışmasına da, Türkiye'de olan bazı şeyleri çok özlemekten en azından ben geri duramıyorum. yoksa mehmet tam ingiliz oldu canım, adamın ben bunları özlediğimde verdiği tepki: aman, sen de!

10 gündür falan türkiye'deyim. Annem Müge anlı'nın programına dadanmış. Sabahları sinir bozukluğu, göz kenarındaki damarı titretme sebebi. böyle vıcık vıcık samimiyetsiz, korkunç bir yayın olamaz. iyi bir şey yapıyoruz mesajı ile insanların acılarının ve endişelerinin üzerinde iş makinası ile yakıp yıkarak rating kepçelemek...

Cins insanlar neden beni bulur? yoksa ben de mi cinsim?

Neyse efendim bu ülkede yani İngiltere'de bebek 1 ayını bulunca, artık ebeler sizi hastanedeki Health Visitor denen insanlara transfer ediyor. Bu Health Visitorlar basit tıbbi/psikolojik eğitim almış uzmanlar. Tüm Cambridge yöresinde bir tane erkek varmış, gerisi kadın. O erkek de bana denk geldi. 50 li yaşlarında, Barış Manço yüzüklü, maviş gözlü, güleç uzun suratlı Colin.

Colin Bize bebek 40'ını çıkarana kadar neredeyse her hafta geldi. Gelişinin amacı bebeği tartmak, gelişimini gözlemek, genel bebekle ilgili chit-chat, anneye 'aslansın kaplansın' diye moral vermek, eger bebekte problem varsa erken tanılamak vs..

Neyse efendim 1 hafta önceden telefon ederek şu gün şu saat size uygun mudur diyerek, çıktı geldi Colincik. Elinde kocaman çantası ve evrakları ile şaşkın bir surat. İçeri girdikten sonra annemle beni sanki yeni keşfedilmiş bir tür deniz aslanıymışız gibi uzun uzun inceledi. Nitekim 10 dakika içinde anlayacaktık ki bu uzun uzun bakışlar adamın genel huyuymuş. Geçti oturdu yere, koltuğa davet ettiğimizde çoktan çömmüştü. Kağıtları yere yaydıktan sonra genel ingiliz gevşekliği ile, Sorrreeeyy'i çakıverdi, dakika  1 gol bir. getirmesi gereken kağıtların çoğunu unutmuş. Neyse koçum sorun değil diye sırtını sıvazladık, zaten sıvazlamasan ne olacak ki, adam stres olduğu ile kalacak. İyi niyetli insanlar bunlar, iki parça kağıt için olay çıkarmanın anlamı yok, zaten sonra getirecekmiş falan, filan. Ben nereden bileyim adamın her hafta bozuk musluk gibi damlayacağını daha o ilk görüşmeden. Neyse, salonun ortasına ani fırlatılmış yabancı bir madde gibi çömen Colin annemle beni incelemeye devam ediyor, bebeğe bakmıyordu bile- artık bizde bu kadar ilginç ne vardıysa bilemiyorum. Kendisine şimdi hatırlamadığım bir şey ikram ettik, abooww gözleri parladı pezevengin. 'kusura bakma, sadece bu var, malum bebek var vs.' dediğimde kocaman bir gülümsemeyle, 'don't worry' dedi, normalde bunu da vermiyorlar. Vermezler tabii be Colin.

Neden vermiyorlar acaba? diye düşünmedim bile dostlar. Colin'e bırak bisküvi vermemeyi, tekme tokat  *iktir çekmemelerine bile şaştım.

1- Sorduğunuz her soruya : olabilir, ama olmayabilir de yanıtı veriyor... Ee sen karşıma oturup bana her şey için %50 olasılık var dersen nasıl yardımcı olacaksın al yanaklım ?!

2- Sorduğunuz her soruda yanıt vermeden önce suratınıza 5 dakika bakıyor. soru soruyoruz, baktıkça bakıyor Mister. O baktıkça biz de annemle birbirimize bakıyoruz falan, gören de duello yapıyoruz sanacak.

3- Adam gitmek bilmiyor.içeride yemek yapan annem 'ulan acaba yemek yemek için mi bekliyor, yemekler pişsin diye?' diye bile düşündü.

Neyse Colin bize geldi gitti bir süre, sonra işten atmışlar zavallımı, onun yerine Anne diye bir kadın başladı (henüz kendisini görmek kısmet olmadı)

yeni  doğmuş bir bebek, c-section sonrası iyileşme sancıları derken doğumdan sonra yaklaşık 10 gün evden çıkamadım. sonrasında burnumuzun ucunu köyün pub'ına kadar kısa bir yürüyüşle dışarı uzatma, sağlık ocağı ziyaretleri, bebek kilo almayınca hastaneye tarttırmaya götürme vs. derken hafifçe yine dünya diye bir gezegen olduğunu anımsadım, bir gün doktor araba kullanabilirsin artık deyince de kudurdum. sanırım ameliyat sonrası evden çıkamamak ve bebekle geçen ilk haftaların genel olarak sıkıcı olması bana çok dokundu. (kutsal annelik duyguları demeyin bana, sıkıcı, çünkü bebek henüz sadece yiyip içen sıçan bir organizma, sizinle iletişime geçemiyor, gözleri görmüyor, sesinize tepki vermiyor, anlaşamıyorsunuz, uyu, uyan, bebeği emzir, altını değiştir, uyut, gazını çıkar vs.. diye giden bir düzene 'çok eğlenceliii çok zevkli' diyenin aklına şaşarım..)

Bebemiz şu an 5 haftalık ve ben bu 5 hafta içinde Grafton alışveriş merkezi ikinci kattaki cafe, 2 Cafe Nero, 1 Pret a Manger, 2 Costa, John lewis Cafe'si(burada 4-5 kere emzirdim), John Lewis Parent room, Tesco Car park, Cambridge Katolik Kilisesinin oradaki sokak, Backs'te çimlerin üstü, Regional College Car park, GAP baby'nin deneme odası, Fen ditton/ The Plough pub'ında bebek emzirmek sureti ile kuduzlar gibi gezdim. Çocuğumun arada eşref saati gelmedi mi geldi elbet ama memeler en büyük silah. Ağlıyor mu daya memeyi susuyor. Daha kırkı çıkmadı, kıçımızı kırıp oturalım diyen anneme, hayır oturmaya mı geldin diyerek onu her yere sürükledim. Yollarda annem bebeğin üstünü örttü ben açtım. O yine örttü gerçi. Anneler her zaman haklı, bazı anneler daha haklı.

Bu süreçte beni en çok şaşırtan, NCT kursunda tanıştığım 7 hamile ve şu an benim gibi doğurmuş olan arkadaşın tutumları oldu. Ben Britleri çocuk 2 günlükken alışveriş merkezinde bebek arabası ile sekerken çok gördüm. Ama bizim kızlar pek Türk işi çıktılar. Bugün NCT'nin senede iki kez gerçekleşen Nearly New sale vardı. Acayip iyi fiyatlara bebekler için ikinci el eşyalar giysiler, aklınıza ne gelirse. 1 pounda Mothercare pramsuit aldım düşünün yani. Zaten kapının önünde Ahiret  yeri gibi kuyruk oluyor, o yüzden erken falan gittik. Bizim kızlarla günlerdir, 'ayy haftaya c.tesi NCT nearly new sale var' diye konuşurken bugün sadece 1'i oradaydı iyi mi. Diğerleri çocuğun emzirme saati gelmişti şuydu buydu diye çıkamamışlar. Ulan acaba ben Regional College'ın car parkında arabada eciş bücüş çocuk emzirerek dandik bir anne mi oluyorum. Çocuğumun huzuru bozulmasın, evde düzgün düzgün besleyeyim uyutayım diye düşünen bir annem var mesela, ama ben 'ya alışsın, evde mi duracağız hep' diye atıyorum kendimi dışarılara. Çok ağlayıp sızlamıyor ama Car seat'den nefret ediyor yavrucak.

İngiltere'de türkiye'den farklı olarak bebekleri car seat olmadan arabaya bindirmek yasak. yani çocuğu arabanın içinde hiçbir şekilde kucağa alamıyorsunuz, büyük cezası var. yasak. anneme  bunu anlatmamız yemin ederim 1 ayımızı aldı, kadın kabul edemiyor, yok öyle değildir falan diyor. e çocuk da car seat içinde ufak kaldığı için uyandığı zaman ciyak ciyak bağırıyor, sakinleşene kadar da arabanın içinde bize fenalar basıyor. dışarı çıkarken en büyük problemim bu şu anda.

bunun dışında bir de veledimiz carry cot'da düz yatmaktan nefret ediyor. O carry cot'u ebayden 35 pounda değil de, yepisyeni 180 pound'a almış olsam şu an ağlıyor olurdum. neyse aynen ebay'de satacağız gibi gözüküyor çünkü çocuk yatmıyor onun içinde kesinlikle.

havalar soğuyunca ne yapacağım bilemiyorum. çünkü o carry cot (ki kendisi şu oluyor)

Oğlumuz Kaplan Serez 22 Ağustos'ta Cambridge Üniversitesi hastanesinde doğdu.

Kendisi ters (breech) olduğu için planlı c-section yapıldı. Ayakları aşağıda, legs crossed, kafa yukarıda duruyordu hazret.

Ameliyatta 3 doktor vardı, bulgar Svet Spinal anesteziyi yaptı, kesme biçme ve çıkarma işlemlerini yapan 2 doktorun biri Pakistanlı Rabia, diğeri ise Yunan Alex.. Ameliyattan önce doktorlar sizinle tanışıp konuşuyorlar. Prosedürü ve riskleri anlatıyorlar, hepsi çok iyiydi. Ameliyathanede doktorların yanısıra 3 kişi daha vardı. Biri baş ucumda durup beni rahatlatıp kafamı okşayan bir kadındı, sürekli konuştu benimle. sanırım midwife idi, o hengamede hatırlamıyorum adı R ile başlayan biriydi, o da kendini tanıtmıştı. Diğer kadın ise ki kendisine Baby Catcher deniyor, bebek çıkınca hemen kapıp silen sarmalayan kişi oluyor kendisi, adı Libby idi.

Bir de asyalı bir eleman vardı, o ne yapıyordu inanın hatırlamıyorum. Bu arkadaşların yanısıra ameliyathanede bir de eşim Memo vardı tabi.

Gönüllü c-section olanları anlamıyorum çünkü bence çok felaket bir şey. Hala çocuğu çıkarabilmek için nasıl çekiştirdiklerini ve özellikle Erkek olan Yunan doktorun çıkardığı sesleri, ikisinin kendi aralarındaki konuşmalarını falan hatırladıkça üzerime fenalık geliyor. Neyse, sonuçta bebek tersse bir seçenek yok. Vakumla çekelim elle çevirelim gibi oldukça bold ve İngiliz öneriler de yaptılar bana ama zorlamanın anlamı yok. Zaten en güvendiğim doktor arkadaşlarımdan biri, sen bence normal doğurmadığın için şanslısın, öyle bir şey olsaydı daha travmatik olurdu dedi.

Breech bebeklerin kafalarının şeklinden breech oldukları anlaşılıyor. Ameliyattan sonra hastanede kaldıgım Lady Mary Ward denen korkunç yerde 2 gece 3 gün boyunca her gelen ebe Kaplan'ın kafasına bakıp 'Breech miydi?'  diye sordu. üstten bakınca patates gibi herifin kafası :D

Hastanedeki o 3 gün korkunçtu. 3. gün zorla bıraktılar. Gece 11 di hastaneden çıkabildiğimizde. Bırakmama sebepleri de tam olarak emziremiyor olmamdı. Normalde hastanede normal dogum yapılan kısım 5 yıldızlı otel gibi, Rosie Birth Unit deniyor oraya. Giren çıkmak istemiyor öyle bir yer. Ama c-section ya da başka herhangi bir müdahalede bulunulduysa, yani forceps ve vakum gibi,  doğuma doktor girdi demek oluyor, bu yüzden Lady Mary ward'da kalmak zorundasın çünkü orası doktorların gelip gittiği bir yer. Oda falan yok, perdelerle ayrılmış bölmeler var, yan tarafımda doğru dürüst ingilizce bilmeyen Sri Lankalı bir kadın vardı, forcepsle almışlar bebeği, inleyip duruyordu. Karşımda da bebeğinin intensive care unit'de kaldığını öğrendiğim çok genç bir kadın vardı, sürekli ağlıyordu. Kaldığım cubicle'in numarası 7E idi. bak onu bile hatırlıyorum. Diğer yanıma 2 kadın geldi gitti 2 günde. ikincisi sürekli kocası ile kavga etti. İlk gece memo'nun kalmasına izin verdiler. Charlotte diye çok güzel genç bir ebe yardım etti bebeği latch etmeme de süt gelmiyordu muhtemelen, sürekli ağladı Kaplan. ikinci gün formul verdiler çocuğa, açlıktan ağlıyor diye. İkinci gece memo'yu dışarı attılar. o kadar ağladım ki, ben bebekle yalnız kalamam, çünkü yaram acıyor çocugu cot'tan kaldırıp tutup yerine koymam mümkün değil. Kısa saçlı yaşlı bir ebe vardı (annem çok sevdi onu) buzzer'ı gösterdi, işte bu bu yüzden burada dedi. Neyse ben de buzzer ile her seferinde çağırdım ve kadın hep ben geleceğim sana diye söz verdi ve geldi de. O gece bebekle beraber 4 saat yanyana uyudum o kadının sayesinde.Cot'un içinden alıp yanıma verdi, yastıkla bir güzel benimle aynı seviyeye getirdi falan. sonra 3. günün sabahı artık eve gitmem lazım dedim. Yaklaşık 20 defa buzzer ile çağırıp söyledik. Henüz düzgün breastfeed edemiyorsun, bir gece daha kal dediler. Hayır! dedim. zaten o korkunç ortamda bırak breastfeed etmeyi insan aklını başına toplayamıyor.
Neyse gece çıktık hastaneden. eve geldik. ama ne korkunçtu. bebek memeleri emmedi. formul verdik yine. ben gittim uyudum. sonra sütüm geldi. dayadık memeyi. Allahım insan sağmal bir ineğe dönüşüyor bebeği beslemek için. Yani akıl karı değil! Normalde daya formulu geç diye düşünürsün ama öyle olmuyor. Uğraşıyorsun. Allah o gücü veriyor yani. Bizim Dıngıl sol memeyi almadı önceleri. Sonra onu pompaladık ettik neyse zorla ağzına tıkıştırdık. Asıl sorun şuymuş ki bizim dıngılın dil bağı varmış. Onu da şu an nasıl halledeceğiz, halledecek miyiz, onları düşünmelerdeyiz.

Yani evlat olayı çok ama çok zormuş. Uykusuzluk en büyük dert. Bazen süt pompalayıp annemle Memo'ya fırlatıyorum ki 3-4 saat uyuyabileyim. Yoksa mik mik 2 saatte bir emzir, insan bazen kafayı sıyıracak gibi oluyor uykusuzluktan. Hatta bazen saatte bir emmek istiyor buna Cluster feeding deniyormuş, o zaman kıçın yere mıhlanıyor üstünde devamlı seni emen küçük dertop olmuş bi tombişle.. O kadar seviyorsun ki onu hiç umrunda olmuyor bütün o çileler. Ama cidden ana hakkı ödenmezmiş yani :D bunu da bizzat yaşadım.

böyle işte, yorgunuz, uykusuzuz, ama çok şükür iyi gidiyor her şey. dün gece ishal oldu bizim herif, onunla uğraşıyoruz şimdi.
:)

bugun ofisteki en yakin arkadasima dogum gunu karti yaptim. yani yaptim dedigim marketten kart alip millete imzalatiyosun, iyi ki dogdun cicisim xxx tadinda msjlarla doluyor kart.
ama ben bokunu cikarmasam olur mu? resmen insan avina ciktim arm genelinde. sag seritten selektor yaparak kosuyor, ucani kacani yakalayip haydi'nin bortdey kartini imzalayacaksin ulen kopek!!! diye ensesine cokuyorum. bir de hepsi ayni seyi yaziyor: Happry birthday veya All the best. psikolojik baski da yaptim anasini satiyim, degisik bisey yaz!!! diye. eminim arm 2 de manyak gebes bi kari var, KART IMZALATMAYI SIZDEN OGRENECEK DEGILIZ diye geziyor diye sanim alip yuruyecek.

Su kart imzalatma isine hic bulasmayacaktim arkadaslar. Birazdan gidip otoparktaki jeeplerden birinin tepesine tirmanip, imzalayacaksaniz delikanli gibi imzalayin, ISTE TURKUN GUCU, KART BOYLE IMZALATILIR diye bagiracagim... Allah kahretmesin, simdi en az 50 kisiye imzalattim, ustunde yer kalmadi da, nasil veriliyor oglum bu kart? masasina mi birakiliyor, topluca mi veriliyor, stres oldum, tekme tokat dalacagim simdi yemin ederim etrafimdakilere!!! Elinde kartla imzala diye ben kosuyorum, Kaciyor zaten pezevenkler!

Dünya ahvâlinden haberi yoktur
Sohbeti din ile açar pezevenk
Komşusu aç iken kendisi toktur
Sanki melek olmuş uçar pezevenk

Karanlık işlerde zıplama ister
Evine granit * kaplama ister
Dünya mektebinden diploma * ister
İnsanlık dersinden kaçar pezevenk

Herkesin kabına çeşmesi akmaz
Erkek sinekleri hareme sokmaz
Fakir komşusunun yüzüne bakmaz
Selâmsız sabahsız geçer pezevenk

Sanırsın Allah'la akde oturmuş
Cennete giderken macun götürmüş
Hûriler'i dizip işi bitirmiş
Şimdi gılmanları seçer pezevenk

Aydınlığa düşman yobazın dölü
Hû çekerken şişmiş ağzında dili
Erbâbi, ülkede bunlardan dolu
Durmadan zehrini saçar pezevenk

Âşık ERBÂBİ

vallahi artik burada yasadiklarim kultur soku mu benim salakligim mi bilmiyorum. ama yine madde madde dumdumdum dumurlara getiren seyleri ozetleyeyim.

1- yemek daveti

Karisinin eski kocasi ile kanka modunda gezen mudurum saymin takim arkadasimla beni yemege davet etti. arkadaslar da olacak dedi, eh iyi dedik cin yemegi alip yiyecegiz, sonrasinda da hafif bati muzigi esliginde sarap ve sohbet. ben icmedigim icin acaba fransiz kalir miyim diye dusunsem de keyifli bir geceydi. ama en komigi karisinin, biri eski, biri yeni iki kocaya donup, herbiri birinden olma iki kucuk oglani isaret ederek: once birine, sonra digerine, 'senin su kucuk seytan oglun bugun canimi cikardi, hadi git yatir' demesi oldu. Evet aynen boyle. Once yeni kocaya, sonra eski kocaya git seytani oglunu yatir dedi kadin ya :D simdi ingiliz ergeni gibi 'how cool is that' dememi beklemeyin, benim orada lililllilililiiiiiiiiiiiii diye zilgit atasim geldi. yok yani, ne bileyim benim kocamin eski karisi olsa boyle ortamlari yasayamam ben ya. yapamam yani. zaten diger ingiliz arkadas da 'bunlar fazla abartmis, genelde cocuklar icin bir araya gelinir, bunlar bildigin ense tokat d.te parmak' diyerek cikcikciiklarini esirgemedi. Hayir kimseyi yargilamak istemiyorum, yargilamayayim diyorum ama elimde degil! Insan esinin eski esi ile nasil icip sicabilir ya, aklim almiyor.

geceden ikinci sok ise tarih konusunca ortaya cikti. 6 british'e karsi bir turk olan bendeniz tarih muhabbeti acilinca, ingilizlerin ' zamaninda istanbul bizimdi, sonra fransizlar da surayi almislardi di mi?' diyerek Osmanli'nin yikilis yillarinda bizim isgal dedigimiz olayi SAHIPLENME ve SAHIP OLMA seklinde ogrendiklerini ortaya koydular. Her ulke tarihi kendi bakis acisi ile ogreniyor valla.   2. Dunya savasinda topuklarini gotlerine vura vura kactiklari Normandiya cikartmasindan ‘basarili bir geri cekilme’ olarak bahseden adamin, bir kac sene istanbul’u isgal edebildi diye ona sahip oldum sanmasi sasirtici degil.

Bu arada Kurdistan’in da kuzey irak’ta ulke oldugunu saniyordu bir tanesi, onun cografyanin adi oldugunu soyledim…

2- yammer soklari

Yammer’da iki sok yasadim, birincisi masasinin altinda uyumak isteyen adam. Socially unacceptable olup olmadigini ortaya koymak icin yammer’a sormus arkadas. Bu is yeri cidden Sheldon  dolu.(big bang theory)
Onun altina yazilan cevaplari gorseniz, horlamazsan neden olmasin, surada uyu, burada uyu, uyu ama suratini boyariz, cart curt…

Bunun disinda adamcagizin biri de, ‘insanlar cok fazla yanima geliyorlar, isimi boluyorlar ama neyse ki sonradan gelip konusmak yerine mail atmayi daha dogru buluyorlar’  demis. Bunun altina da gelip ‘daha sik dus alman lazim corc’ yazmis gavatlar.

3- is yeri partisi dedikodulari

Is yerinin yakinda summer barbeku partisi var. Ohoooy gecen seneden dedikodular feci. Senior manager’lardan biri karisi ile ickiyi fazla kacirip yiyismisler milletin icinde. Bununla da kalmamis kadin agzini kocasinin muhtelif yerlerinden cekebildigi her an ‘ cek’in yatakta nasil bir Kaplan oldugu’ konusunda etrafi bilgilendirmis.  Ayrica butun o asosyal muhendisler ickiyi oyle bir bitirmisler ki, tekrardan tesco’ya gidip icki almak gerekmis. Bir tanesi sampanyayi rom ile karistirmis ve meyve suyu ile karistirdigini dusunerek icmis durmus. Aksam ustu cayirda olmayan insanlara bagirip dururken toparlamislar garibani. Bunu anlatan arkadas da, bu adamlar 364 gun calisiyor, 1 gun icki getirirsen olacagi bu diyerek, agzimdan aldi yani yorumu..

ayrica, mudurler falan o saz eteklerden giyip, coconut kabugu sutyen takip oynamislar...
turkiye'deki mudurlere bunu yaptirmak istesen sanirim cinayet cikar.

bakalim bu seneki barbekude neler olacak?

Şaka maka bu adamlar gerçek. Bildiğin ciddiye alıp Cambridge market street'e kurdukları standa 'selamunaleyküm kardeş, olay nedir?' diye yanaşıp ağzımızın payını almıştık 1-2 ay önce. Yanlarında uzaklaşırken Mehmet, "bunlar Allah muhafaza istedikleri şeriatı getirebilseler, hepimizi keserler" demişti. Ara ara azimle broşür dağıtarak inandıkları dini yaymaya çalıştıklarını görüyorum. Garip geliyor. Takdir edemediğimiz bir azim olarak kalacak ne yazık ki. Dışarıdan daha çok salaklık gibi geliyor. Madem şeriat istiyorsun Birleşik Krallık'ta ne işin var gülüm di mi?

Turkiye'de son zamanlarda olan olaylarda en cok uzuldugum sey, hala AKP'yi destekleyen ve Erdogan'in yanlislarinin arkasinda duran arkadaslari gormek.
Zulum zulumdur arkadaslar, zamaninda basortusu yuzunden sikinti cektiniz diye bugun cekilen sikintilara sirt cevirirseniz bunun  muslumanlikta yerini bulamazsiniz. Kendinizi kandirmayin.

Kaldirim tasi sokup etrafa saldirmiyor o eylemcilerin %95'i. Kendinizi kandirmayin.

Basbakan ve diger burokratlarin aciklamalarinin cogu gercegi carpitiyor. Kendinizi kandirmayin.

Bir senelik ugrastan sonra 2. sinavda ehliyetimi aldim! ilk sinavda kalmistim :D
Ingiltere'deki sinav dunyadaki en zor sinavlardan biri, yani tebrik ediyorum kendimi :D inanin gececegime ben bile inanmiyordum bugun o yuzden tam bir mutluluk oldu. gercek bir sans isi bu!

ne garip, muhtesem yuzyil'daki meryem uzerli cok calismaya dayanamayip kaciyor ve insanlar hala 'onca para aliyor ama dayanamiyor' diye yorum yapiyorlar. daha iyi calisma kosullari ve insanca muamele icin memleketini terketmis biri olarak sinir oluyorum yapilan yorumlara. Turkiyedeki isveren psikolojisi o kadar sacma ve parayi odeyen odakli ki insana hic deger yok. para mi aliyorsun, esek gibi calisacaksin. sana haftada 40 saat icin para odense de gunun her saatinde ulasilabilir olacaksin. Koskoca Microsoft bile su Britanya'da zorlayamadigi calisma kosullarini Turkiye'de zorluyor. Ne zaman degisecek bizim zihniyetimiz ve ne zaman gorevlere,islere degil insanlara onem verecegiz? Birilerinin iyi kosullarda calisiyor olmasi bizi rahatsiz etmediginde, calisma kosullarina isyan edip kacan kadinin ardindan esek gibi calismadigi ve hakkini savundugu icin icerlemedigimizde sanirim!

bu sabah amerikadan rus kokenli oldugunu dusundugumuz bir adam geldi, soyadi malakoff gibi bir sey. project manager'la beraber toplantiya girdik bu kardesimizle.

ama aman tanrim ! boyle bir sey hayatimda gormedim. project manager da kadin benim gibi, adam butun toplanti boyunca bizim memelere konustu. en sonunda ellerimi caprazlayip onume koymak zorunda kaldim. hayatimda bu kadar korkunc bir sey yasadigimi hatirlamiyorum yani. insanin gozu takilir hadi anlarim da, herif resmen memiklere gazel okudu. bir de ne jo ne ben, ikimiz de kapali yakali seyler giymisiz neyine bakiyorsun davar.

neyse herifi ugurladik. jo bir gulmeye basladi. ben de did I grow eyes in my boobs? diyerek latife ettim, jo ise oh, my what a pervert! diyerek gulmeye devam etti. hatta az evvel yanima geldi ve memelerime bakarak konustu sakasina :))

cok komik ya, hic boyle bir sey yasamadim daha once is yerinde, hayir bir de herifin yuzundeki ifadeyi, mutlulugu, gulumsemeyi gorseniz: ben amerikadan buraya meme dikizlemeye geldim, oleeeeyy der gibi. hayir US multinational bir yer olmasa, diyecegim ki UK de cesitli memeler var, turk memesi, ingilizi, cinlisi, hintlisi, irlandalisi arabi brezilyalisi ganalisi... seke seke gezmeye, degisik memeleri dikizlemeye gelmis olsun da, evlerden irak yarabbim.

bugun de boyle geciyor iste. hey guzel Allahim.

http://time100.time.com/2013/04/18/time-100/slide/all/

Time'ın 100 influential insan 2013 listesi Liderler kısmında Fethullah ve Apo'nun ne işi var?

Şimdi bebeğin cinsiyeti oğlan, öğrendik ya, çok tuhaf geliyor ha. şu an benim içimde küçük bir pipi var. oha lan!

anneme babama falan söyledim, manyak mısın dediler, kardeşimle mehmet ise güldü bana.

ne bileyim sonuçta benim hiç pipim olmadı ki. çocuğun pipisi de benim sorumluluğumda olacağı için bir pipiye tam olarak nasıl bakmak lazım, tuvalet sonrası ve sağlık olarak soracağız artık büyüklere. ama eminim bizimkinden kolaydır ne de olsa dışa doğru genişlemiş bir boşaltım sistemi. peh!

benim ailemde bütün kadınların kızı var, teyzelerimin halalarımın (bir halam hariç) o yüzden annem erkek torunu olacak diye havalara uçtu. ne yapsın, hep kız bebek bakmış

gerçi millerce öteden nasıl bakacak o da ayrı konu.

-- IMPORTANT NOTICE: The contents of this email and any attachments are confidential and may also be privileged. If you are not the intended recipient, please notify the sender immediately and do not disclose the contents to any other person, use it for any purpose, or store or copy the information in any medium. Thank you.

Benim bir bebegim olacak. 6 aylik hamileyim. pek cok arkadasim 'aaa neden soylemedin' falan diye alindilar.

bir kere su var, insan zaten once kendisi bir kabullenmek istiyor. ilk 4 ay cesitli sikintilarla, surekli kusmalarla gecti. neredeyse 5. aya kadar her yedigimi cikardim diyebilirim. su an bile istahim oldukca az.

Daha henuz ne elime bir bebek kitabi aldim okudum. ne bebege oyle tonla seyler aldim. sagda solda arkadaslari goruyorum, bir suru sey aliyolar ama benim icimden gelmiyor. biz bunlarla mi buyuduk allasen? bir biberon bi emzik bi araba gorduk. yok napkin warmer, soup maker, tiri viri.. hic ugrasamam. ayrica el kadar bebe bu, markali kiyafet veya aksesuar kullansa ne olur, ne anlar. hem bir cocugu boyle ilk gunden bittir olacagi sekilde buyutursek bu cocuk buyuyunce nasil doyar?

Japonkedi Ege'nin bu gunumuzun elinde iphone'u ayaginda corcuk'u (george hogg) gezen ici bos bebelerle ilgili guzel tespitleri var :) tamamina katiliyorum.

ben veliaht prens dogurmuyorum..
bu dunyadaki bilmemkac milyar insana bir yenisi eklenecek. benim icin vicdanli, iyi huylu, ahlakli bir evlat yetistirmekten baska hicbir seyin onemi yok. arabasi chicco marka olmayiversin :-)

hatta esimde cidde kedi kopek alerjisi olmasa Britanya'nin pek meshur 'children's nearly new sales' lerinden alacaktim butun aleti edevati da, neredeyse her evde ya kedi ya kopek oldugundan riske atmayalim yeni alalim dedik... zaten turkiye'de halamla kayinvalidem dunyanin ivir zivirini simdiden almislar sanirim, zibindi patikti, onlari da almasam olur biter. birkac parca tulum aldim, bir de sapka :) o da oyle hevestendir.

Isim dusunuyoruz simdi, isim bulmak cok zor. soyadimizi ingilizler soyleyemiyor, bu yuzden cocugun adi kolay soylenebilir olmali ki rumpelstiltskin'e donusmesin yavrumun kaderi muhahah!

ayrica her kim 'ayy hamilelik cok sahane bisey, bebegin karninda oynadikca nese doluyor insan, hatta fiskiye gibi neseyle tasip cosuyor' dediyse inanmayin, agzini burun. bebegin oynamasi ilk baslarda cok urkutucu bisey bence. ilk aylarda sanki osurugun varmis da boyle cikmiyormus gibi bir karin agrisi (ozur dilerim evlatcigim ama cidden osuruk gibiydin :D ) 5 bucuk aydan sonra da icinde yilanlar donuyor gibi. su siralar fazla kimildamiyor nedense, aslinda yalan degil insan 'neden kimildamiyor' diye endiseleniyor, kimildasin istiyor ama ne bileyim iste icinizde biseyin fiti fiti  oynamasi da ALIEN'e baglayabiliyor kimi zaman!

merop cambridge yoresinden bildirdi.

Rumi Civralı ve Nilay Hayırlı'nın binbir emekle hazırladığı, oldukça naif bir konuyu ele alan Terki Terk projesi, desteklerinizi bekliyor.

Lütfen 'aman ya, dünyayı ben mi kurtaracağım' demeyin ve bu iki genç, yetenekli insana bağış yaparak destek olun.  bir türk belgeseli  ya da filmi dünya genelinde başarılı olmuyorsa bunda bizim de sorumluluğumuz var. halk olarak ne kadar destek oluyoruz ki?

http://www.indiegogo.com/projects/terki-terk-exile-from-exile

TERKİ TERK

Bu filmde modern toplumlarda terk etmenin / ettirilmenin sosyolojik biçimlerini İstanbul özelinde incelemeyi amaçlıyoruz. 

Gun gecmiyor ki degisik insanlarla karsilasmayalim. Biriktirip biriktirip anlatayim diyorum cogunu ama bir kismi ucup gidiyor.

Unutamadigim ilginc bir deneyimi Cumbria’da yasadim. Keswick diye bir kasabanin kucuk bir koyunde 4 gunlugune cottage kiraladik. Easter icin gittik kalmaya.  Easter Sunday’de oyle yorulmustuk ki eve gidelim dedik, disarda yemek yemek istemedik. Zaten evin mutfaginda butun alet edevat var. unutmazsam resimleri de yuklerim bu yaziya. Neyse biz eve geldik ama evde yiyecek bir sey yok. Koyun marketi de kapanmis, iceride isiklar yaniyor, kapinin onunde tabelasi duruyor ama kimse ortada yok, kapi da kapali. ‘ya en azindan peynirli makarna yapabileydik :((‘ diye mizildanarak cottage’imiza yururken baktim ki karsidan pamuk pinpon yasli bir ingiliz teyze geliyor. Malum koy diye bahsettigim yerde 30 ev ya var ya yok, ‘Ulan belki koy bakkalini taniyordur, ya da belki bakkalin kendisidir’ diye bir umut ‘afedersiniz bakkal kapali ama siz biliyor musunuz evi nerededir, bir tiklatsak kapisini belki bize satis yapar’ dedim kadina.
Kadin aynen soyle dedi ‘ne alacaksiniz bakkaldan’


Ben de ‘vallahi makarna, yogurt peynir falan’ dedim artik. Kadin benim koluma yapisti. ‘gel bakayim benle, bende makarna var sana veririm’ diyerek. Ben de kos kos pesine dustum. Diyorum ki hic olmazsa parasini kabul edin. Guldu kadin, sacmalamayin kuzum falan dedi. (ya simdi ben boyle anlatiyorum ama diyaloglar ingilizce tabi.)
Neyse kadinin evine geldik beni iceri buyur etti, onlar da 1 haftaligina kiralamislar kaldiklari cottage’I, daglarda tepelerde keci gibi sekiyorlarmis. Aman Allahim o kadin bana neler verdi, sogan, kabak, biber, makarna (lazanya aslinda), yumurta. Durdurmasam parmesan peyniri, ekmek, bir kac bisey daha verecekti. Sonra cikarken kocasi geldi, o da bira vermeye kalkti (1 kasa bira almis yigidolar, masanin altindan coskuyla bir cikarisi vardi emminin ‘aaa birasiz olur mu’ gibilerinden, gormeliydiniz) ben de efem benim bey icmez hehehe diyerek ceylan gibi sektim sayilir, ama nasil tatli insanlardi size anlatamam, gercek olamayacak kadar minnoslardi. inanin o evden cikana dek ‘acaba bunlar baltali manyak da, korku filmlerindeki gibi kapiya yoneldigimde kapi kitli olacak da, sonra beni pisirip yiyecekler?’ diye endiselendim sayin okuyucular. Neyse binbir tesekkur ve hosbesle yanlarindan ayrildim ve o gun annem, mehmet ve ben hayatimizni en guzel lazanyasini yedik yahu! O ponpis ihtiyarlarin gozlerinden operim. Gavur diyenin poposunda ciban ciksin, bak ne tatlilari da var adamlarin.

Ikinci degisik insan da bir taksi soforu. Bu vatandasla da Pazar gunu tren istasyonuna giderken karsilastik. Aboow bir baktim ki emniyet kemerini takmamis. Otmesin diye koltugun arkasindan dolastirmis da takmis. Bilenler bilir ingiltere’de arka koltukta bile zorunlu kemer takmak. Gerci taksicilere zorunlu degilmis ama yine de ben bugune dek takmayan gormedim. Adama dedim ki Turk musunuz yunan misiniz? Adam da guldu, karim yunan dedi. Cok uzun sure Atina’da yasadim oradan alistim kemer takmamaya. Valla ne diyim, kultur, cografya, kan kaynamasi. Hepsi her gun olup bitiyor ingiltere’de.

Bu arada mudurum Saymin Turkiye’ye tatile gitmisti gecen hafta. Marmaris’teydi ama arabayla Efes’e gitmisler. Ayy anlata anlata bitiremedi nasil begenmis oralari. Ulan herif hala efes’in resimlerine bakiyor ve wikipedia’dan okuyor falan. O derece hayran  kalmis. Turizm’I gelistiremeyen, Roma’daki harabelerden farksiz olan Izmir civari harabeleri dunyaya pazarlayamayanlar utansin..

-- IMPORTANT NOTICE: The contents of this email and any attachments are confidential and may also be privileged. If you are not the intended recipient, please notify the sender immediately and do not disclose the contents to any other person, use it for any purpose, or store or copy the information in any medium. Thank you.

-- IMPORTANT NOTICE: The contents of this email and any attachments are confidential and may also be privileged. If you are not the intended recipient, please notify the sender immediately and do not disclose the contents to any other person, use it for any purpose, or store or copy the information in any medium. Thank you.