Şu hayatta en imrendigim şey,

1- duygularına gem vurmayan, gönlünce ağlayıp gülen
2- ihtiyaçlarını saklamak zorunda olmayan
3- biri hakkında ne hissediyorsa onu belli eden

çocuklar.

manyagımdır ben biraz, hiç sevmem çocukları. biraz ben de çocuk kaldıgımdan belki - armut muyum bilmiyorum ama yakınlarım olgunlaşmamış der bana-.

ama çocuklara imreniyorum!

duygularına gem vurmuyolar, bunalımdaysa direk koyveriyor ciyaklamayı. Neşeli ise şabalak gibi gülüyor elalem ne der demeden. kıkırdama ise kıkırdama, gözyaşı ise gözyaşı.

ihtiyaçlarını saklamıyolar. işer, sıçar, kusar. biz istemsiz kussak bile utanırız. neden altımıza işeyemiyoruz? neden böyle bi hakkımız yok? toplum tarafından neden aşağılanıyoruz yani? herseyden sıkılıp salamaz mıyım kardeşim? Alla allaaaa!!!

ahh, en ama en güzeli belki, sevmedigimiz insanlara bunu belli etmek. çocukları bilirsiniz; akılsız şımarık şeyler, kolaya kaçarlar hep. biz büyüklerin günlük alışlanlıgı olan kibarlık gösterileri ve yalanlar onlar için çok dolambaçlıdır. birini sevmediler mi ya onun yakınında ise ağlarlar, ya da direk kaşlarını çatıp "git, pis" falan derler. bak ben mesela s. yi hiç sevmiyorum, ama onu hergün görüyorum ve gülümseyerek günaydın dediginde hiç istemedigim halde sırf kibarlıktan ben de gülümseyip naber falan diyorum. of yani! ben de bu hakkımı 5-8 yaş arasında bırakmamış olmak, sürekli kullanmak istiyorum ya. Neden yetişkinler bu haklara sahip degil?


Bide bişey itiraf edeyimmi; (insert "en gizli arzularımdan bir demet" here) hani süpermarketlerin o sesleri yankı yapan koridorlarında sürekli kendini yerlere atıp ciyyak ciyyak bagıran manyak bi çocuk olur ya.. hani böyle alışveriş yaparken arka fonda bi çocuk berserk e girmiştir.. annesi babası hadi oglum/kızım yürü diyodur veya başında sinir krizinin geçmesini bekliyordur ya !

Ay işte, ben o çocukları çok kıskanıyorum. Herkesin içinde kendimi yerlere atmak, ciyak ciyak bagırmak, of bee öffff aman yaaa bu hayat neden böyle beeeeeee diye bagırmak rahatlamak istiyorum.. Mesela Carrefour un koridorlarında benim sesim yankılansın. İnsanlara fon müzigi olayım, ama kimse yadırgamasın yaa. Neden çocuklara veriyoruz bu kolay yaşama ve rahatlama lüksünü? Onlar bizden daha salaklar, bize yazık degil mi, zor işlerle, acı veren tecrubelerle hergün yüzleşen ve rahatlamaya ihtiyacı olan biz degil miyiz kuzum?