Moda.. Taslanmis, eskitilmis kot giymek nedense bir sekilde bir ara moda oldu. Bence gayet gereksiz bir moda.. Ama seveni var. Sevenlere bu kot taslama isleminin o anda bunu yapan iscileri olume surukledigini hatirlatmak istiyorum. Kot taslama / sandblasting denilen islem zaten ucuza calisan  insanlari olume surukluyor. Lutfen bu vicdansizliga ortak olmayin. Kullandiginiz / satin aldiginiz urunlerin nasil uretildigini sorgulayin.

Simdilik su web sitesinde hangi firma ne durus almis biraz aciklanmis:  http://www.ethicalconsumer.org/buyersguides/clothing/jeans.aspx

Company positions on sandblasting

Dostlarım, İngiltere'yi bilen bilir. Çok sevgi pıtırcığı bir ülkedir. Gelen her türlü göçmeni bağrına basmıştır. Açıkçası ülkeye saat sabah 8'de kaçak giren göçmenlerin akşam saat 5'ten önce beleşe oturacakları evlerine yerleştirilip, maaşlarının bağlanmış olması vs. esprilerini çok okuduk orada burada. Fakat 2008'den beri burada süregelen ve çalışan sınıfı vuran 'kriz', kalifiye veya değil, bütün göçmenlerin bir anda toplumun eğitimsiz kesimi tarafından bütün sorunların sebebi olarak görülmesine neden oldu. UKIP adında bir parti var mesela, bütün politikası göçmen sorunu üstünden. Evet, Britanya'da bir göçmen sorunu gerçekten var. Polonya, Litvanya gibi ülkelerden buraya gelip İngiliz'in tenezzül etmediği işlerde çalışan bir dünya adam var. Bir yandan da, Bulgaristan, Romanya vs. gibi gene doğu Avrupa ülkelerinden buraya sadece benefit almak için gelen adamlar olduğu söyleniyor. Bu ne kadar doğru bilmiyorum, ama en azından gazete haberlerinde okuduğum kadarıyla Rumenlerin Londra'da sokaklarda, parklarda yattıklarından haberdarım.

Efendim Nazi Almanyasına benzer bir şekilde olsa gerek, burada kalifiye göçmenlerin iyi para kazanmasına ve iyi yaşamasına gıcık olan bir kesim de var. İngiltere öyle bir ülke ki, kendi mühendisi, kendi doktoru çok az. Bunun sebebi benim nacizane fikrim şu ki, insanların kalifiye olmayı 'afford' edemeyişi. Yani burada çoğu aile üniversite eğitimi ve sonrası yeterlilik edinme aşamalarında çocuklarını desteklemiyor. Üniversite harcı çok çok pahalı olmasa da, yaşam masrafları, kalacak yer, yiyecek, seyahat vs. derken insanlar yeterlilik edinemiyor. Örneğin doktor olmak uzun iş, avukat olmak da öyle Hukuk okumakla biten bir süreç değil. Psikologluk bile psikoloji okudum tamam hadi terapi yapayım diye yapılmıyor... Özetle burada tuhaf bir şekilde, iş gücü yeterli olmadığı için dışarıdan çalışmaya gelen doktor, mühendis, avukat vs. buradaki insanlardan çok daha iyi yaşıyor. Etrafımda benden az kazanan İngiliz arkadaşlarımdan bu konuda hiçbir tepki görmedim, ama garip bir şekilde 'benefit' sistemi yani devlet yardımı ile yaşayan ve eğitim seviyesi düşük insanlar ırkçı olmaya ve nefret kusmaya daha müsait. (aldıkları devlet yardımı bizim vergimizle verilmiyor sanki!)

Üç hafta önce başıma bir olay geldi. Bir alışveriş merkezinin otoparkında arabamı park ettim. Arabadan çıkınca yan arabadan çıkan kadın bana küfretmeye, bağırmaya başladı. Şok oldum tabi ki. Ben bu ülkede değil ayrımcılığa, ırkçılığa şahit olmak, her kurumda yabancı olduğum için sürekli adeta pozitif ayrımcılık görmüş bir kişiyim sonuçta. Kadın bana saydı döktü. İngiliz değilmişim, neden onun yanına park etmişim, bir sürü boş yer varmış. Ne inekliğim kaldı ne bitchliğim. Yok efendim benim yüzümden elindeki bebeği düşürecekmiş. Gerizekalı bana küfrederken bebeği korkudan pörtledi, yazık o bebeğe de acıdım, öyle bir manyağa evlat olmak zor olmalı. Ben de şoktan bir şey diyemedim. Edepsizle edepsiz olunmuyor. F... off diye diye arkamdan bağıran bu manyağa en son ben de dönüp en son sen fuck off ya yetti gari dedim. Gülmeye başladı anıra anıra. Tabi ki o an çok sarsıldım, ama şimdi gülüyorum. Bu maceramın sonunda Mehmet'in ısrarı ile polisi aradım. Abi, polis ya... yani polis... polis böyle olmalı. İngiltere polisi gibi!!!!

Bana hemen psikolojik destek verdiler telefonda. sonra da dediler ki, aman sakın bebeğinizle zahmet etmeyin, BİZ SİZE GELECEĞİZ, EVİNİZE. BİZDEN TELEFON BEKLEYİN. Ben arada o telefonu kaçırdım. Sonra akşam bir daha aradılar, sabah ben geleyim dedim artık. Polis merkezinde bizi karşılayan polis memuruna olayı anlattım. bana fak off dediler, ingiliz değilsin dediler dedim. Çok sarsıldım falan dedim. Memur John (adını hatırlayamıyorum, John Doe olsun :p) durup bana 'hey, bunun Cambridge ile senin arana girmesine izin verme dostum' tadında şeyler söyledi bana. Look, listen. Cambridge is a beautiful city. Don't let this get between you and your love to Cambridge. gibi. Sonra olayın olduğu yere de git, sakın gitmemezlik etme, böyle insanlar yüzünden korkma, bunlar kazma moralini bozma falan dedi. Canım ya kendisi de İskoçmuş, ben de ingiliz değilim, seni anlıyorum ama sakın buna üzülme, bu insan bir mal gibisinden bir şeyler de dedi. Sonra 4-5 güne aradı. gitmiş, aramış sormuş, bir şey bulamamış. Kamera vardı orada, ama bizim durduğumuz yere bakan kamera yokmuş.

Efendim olayı anlattığım Türk bakkalımız en can alıcı yorumu yaptı.YAW BIRAK YAAAW İSTESELER BULURLAR. KAMERA OLMASA BİLE BULURLAR :)))
İşte türk özgüveni, türk kendinden eminliği.. İşte türkün gücü diye bağıramadım ya la kadının suratına, sen kime artistik yapıyon lan anglosakson köpeekkkk biz osmanlı torunuyuz diye höyküremedim ya la.. boynum bükük kaldı... şaka şaka. ya kadını bulsalar iyiydi, çünkü en azından fişlenirdi, aynı şeyi başkasına yaparsa sicili olurdu yani. yine de Türkiye'de bu kadar yabancı olsa, bizden iyi yaşasalar, sanırım biz daha az tahammüllü olurduk. Babamın arabasının plakası 21 diye, 90'lı yıllarda arabamızı kaç defa çizdiler İzmir'de. Bari kürt olsak :) Ayrımcılık her yerde, her formda, ama daima küçük beyinlerde, küçük insanlarda.. Siz siz olun, kimseyi doğumunda seçemeden sahip olduğu özellikler yüzünden ne yüceltin, ne de yerin dibine sokun....

ofiste herkesin yeri degisti. butun takimi darmadagin etmisler, hic anlamadim bu duzeni derken... bir fark ettim kii butun tombalaklari bir araya koymuslar lan?! hayir fark etmeden mi oldu bilmiyorum ama su an tombikler kosesinden beni buraya su bodurlarla tikistiranlara sesleniyorum : ASKOLSUN! lan en azindan benim boyum var...

:)) saka tabi ki, odaya dagilmis baska tombikler de var ama bu duzenin algoritmasini cozmeye calisirken gobekli amcalarla cevrili bir adada oldugumu fark ettim, kendi kendime guldum yine..
bir de ben diyetteyim,sabah aksam toblerone ve mars yiyor bu pezevenkler, muzumu kemirirken icimde bir sey pirtiklaniyor dostlar...ayagimi kaldirip yeterrr diye agizlarina carpmama cok az kaldi.
bu odadaki IT"cilerin temel besini cikolata, gofret vs ve kola. bu da nacizane bir gozlemim...

acliktan millet ne yiyor takibi yapiyor ve calisamiyorum. bu da diyette geldigim nokta, vatana millete hayirli olsun. lokmalarini bogazlarinda birakmaya and ictim. gerci and icsem ne olacak, yanibaslarinda insan acliktan olse bile lokmasi bogazinda kalmaz bunlarin. :D  

Ama ev ev değil ki, kazuletlik yuvası mübarek. Evde yaşayan ailenin oğulları ölüyor, vs vs, en sonunda Sir George Vernon diye biri kalıyor, bu elemanço da yukarıda gördüğünüz Doris isimli zengin hanımefendi ile evleniyor. Ama hiç mutlu olamıyorlar. Karısını pek sevmiyor Corci. Doris'i 13 yaşında bir kızla aldatıyor. Hanbury Hall'a bir hizmetçi olarak gelen, adı Ruth olan ve cık cık da cık cık denilerek hiç tasvip edilmediği belirtilen bu kadıncağız oda hizmetçiliğinden adamın sekreterliğine falan yükseliyor. George 1911'de kendini silahla vurup öldürüyor ve evi, bütün arazileri, malı mülkü Ruth'a bırakıyor. Karısı 'haza hanımefendi' Doris'e zırnık bırakmıyor. Ruth 1940'ların sonunda neredeyse harabeye dönen Hanbury Hall'da 50 tane kedi ile yaşıyorken Trust gelip evin kendilerine devredilmesi için Ruth'u ikna ediyor. Böylece ev National Trust'a geçiyor, milyonlarca pound harcanıyor ve restore ediliyor...

Bu hikayeyi bize anlatan teyze, 'kime ne dediğine dikkat edeceksin şekerim' dedi durdu, efendim Ruth hakkında atar tutarken Ruth'un akrabalarından biri 'sen ne diyorsun lan benim büyük halama, dümbük' tadında yaklaşmış bir gün kendisine. Ruth'dan 'Sir George's companion' olarak bahsediyorum artık diyordu. Bir başka gün de Henry Cecile'in açık artırmada sattığı şeylerden birini miras olarak alan bir adam gelmiş vs. vs... Kime ne dediğine dikkat eden teyze, bizi bir sonraki odaya uğurlarken holdeki bebek arabalarına baktı ve 'yahu bunları da gelip buraya park ediyorlar, Barok atmosferin içine sıçıyor' minvalinde bir şeyler söyledi (sıçıyor demedi tabi ki, o kadar strong language teyzeyi overdose eder. ca'anım barok atmosfer neler çekiyor bu bebek arabalarından falan diye söylendi.) Oradaki en büyük bebek arabasının sahibi olarak biz bozarmaya başladık. Dinleyicilerden bir hınzır adam yanımıza gelip 'arabanın size ait olduğunu fark etmedi, şşşş' yaptı :) Şu ingilizler, ah şu ingilizler! Biri rezil oldu mu en çok eğlenen onlar. Biz biraz utanıyoruz böyle durumlarda. Onlar zevkini çıkarıyor.

stanley spencer / resurrection'dan bir detay- nedense dun geceki ortam bana bu tabloyu cagristirdi :D

Sanki Britanya'danin butun yazarlarina Turkce kitap imzalatmayi ant ictim. Kuduz gibi event event geziyorum. Bu eventlerdeki gozlem ve notlarimi aslinda zaman el verdigince Kagit Kirlangic'ta yaziyorum ama dun gece katildigim Julian Barnes soylesisi beni teget gecmeyip direk uzerimden gecen 'ne isim var abi benim burada' hissi ile basbasa birakti, ben de bu hisler gecmeden gayriciddi bir degerlendirme yapayim istedim.

Su ana dek gittigimiz yazar soyleyisileri gayet arkadas canlisi ortamlardi- tamam, kabul ediyorum fularli entel teyze profili oldukca yuksek toplantilardi onlar da, ama dun geceki Julian Barnes olayi "edebiyat dunyasinin amk, bu ney la!"deme sebebiydi. Salona zamanindan once varip yorgunluktan sepet gibi kuruldugumuzda gozlerim yorgunluktan kurbaga olmustu cunku maalesef bir gece once sifir uyku uyudum. Kaplan hastaydi ve surekli kusuyordu, neyse o iyi simdi ama ben dun perttim. Yorgunluk; cali gibi saclar, hirpani ust bas ve sis bir surat olarak ustumdeydi. Bir sanat eseri olsam yorgunluk ekspresyonizmi dalinda kesin odul almistim. Fakat ben sanat eseri degil fani bir tombalaktim ve kot pantolonum, sirt cantam ile o bos olmasina ragmen 'burasi birazdan sofistikelikten alev alev yanacak' diye haykiran salonda hamambocegi gibi kalmistim. Dakikalar gectikce, Fularli teyzeler sel gibi akmaya baslamisti. Koltuk altlarim terliyordu. Sims oyunundaki 2 boyutli insanciklar gibi 'acaba ter kokuyor muyum' diye endise etmeye basladim. Birazdan Julian Barnes'a kitap imzalatacaktim, muhtemelen 2-3 cumle konusacaktim, adamin aklinda TURK OKUR PROFILI yaratmak uzereydim ve uzerimden kamyon gecmis gibiydi. Efendim uzerimden minik bir mobilet gecmis olabilir gibi bir dusunce icindeyken, otantik kupeli fularli teyzelerin salonu bir bir istila edisi sonrasinda 'yok, yok, benim ustumden kesin damperli kamyon gecti' dusuncesine vardim. Gozlerim daha da portledi. Son derece elit bir muzik caliyordu, birden kibar bir anons basladi: Anons 'unfortunately' seklinde baslayinca 'hay AMK, once yol geldik iptal mi oldu simdi' diye 30-40 saniye algi calkalanmasi yasasam da bunun 5 dakika gecikme icin ozur dileme oldugunu idrak edince yine kufuru bastim tabi ki. 5 dakika gecikme laf mi, bizim ulkemizde adamlarin metroda gotune demir giriyor da babalari cikip 'amme hizmeti yapiliyor, girer oyle' tadinda konusuyor. 5 dakika daha bekleriz yani, sorun degil. Neyse bekleme sonrasi nihayet sahneye Julian Barnes ve kendisi ile soylesi yapacak Hermione Lee cikti. Siradan bir ingiliz muhabbet ortaminda kibarliktan kirilma sabiti 2 uzeri 25 ise bunlarin sabiti 2 uzeri 2500 du. Ben hayatimda bu kadar kibarliktan kirilma ve dudak buzusu ayni anda gormemistim, yorgunluk da var tabi, epey sersemledim. Julian Barnes kronik Ingiliz Himbilligindan oldukca nasibini almis bir arkadasti, ustune bir de yazar egomanyasi ekleniyor varin entelektuel hisimi siz hayal edin. O sahnedeki entelektuel hisimdan, tavan nasil basimiza yikilmadi su an bile anlayamiyorum. Sagimdaki solumdaki dinleyici kitlesi de Barnes ve Lee'yi aratmiyordu, Yanimdaki teyze daha henuz sadece 2. fotografimi cekiyordum ki: lutfen fotograf cekmez misin canim, pretty disturbing dedi bana. 1- fotograf makinem ses cikarmiyor, 2- yorgun olabilirim ama flasi acik birakacak kadar kalas degilim. 3- fotograf cekme yasagi yok. Ben gene de cirkeflik etmedim (Turk okurunu temsil ediyorum ya aklimsira) 'ne demek teyze, bizim oralarda buyuklere saygi sevgi ver elini opem' modunda fotograf makinemi cantasina geri koydum. (aslinda bu koyma islemini sevgili kizkardesim Naz yapti, ona da tesekkur ediyorum)

Sahnede su gibi akan edebi kendini begenmislik, ben her seyi herkesden iyi bilir ve yazarim, bir sey begenilecekse ben herkesten once bulur begenirim, ben bir seyi dusunuyorsam o kesin dogrudur ve otesini hayal etmeye calismam bile, "okur mu? su yagmur yaginca cikip yerde surunen seyler mi onlar?" stilinde konusmalar, icime fenalik doldurdu dostlar. Insanlar gulup alkisladikca sistim, sistikce kalkip 'hepinizin te mine koyim, dunyadan habersiz kerizler sizi' diye bagirasim geldi, Tamam anliyorum olum korkusu, oldukten sonra unutulma kaygisi bir yazar icin onemli ancak dunyada neler olup bitiyor fikirli oldugunu sandigi bir fikirsizlik icinde kicini yaydigi yerden 'hmm homm' diye konusmak, mallik degil de nedir.

Neyse soylesi inceden iskenceye donuserek bitti, imza almak icin kuyruga girdik, Turkce kitaplari gorunce Julyen dogranmis biber (evet adamin sekli kesinlikle Julyen dogranmis biber gibi bu arada, ince uzun ve feci bicimde 'sizi julyen mi dogradilar julyen?' diye igrenclesmemek icin kendimi zor tuttum.) bana donup 'iyi cevirmisler mi kitabimi?' diye sordu. Dusunun su ana dek gordugum diger 2 yazar Turkce kitabini gorunce cocuk gibi sevinirken JB 'iyi cevrilmis mi? diye sordu. Aslinda bu tabi ki iyi bir sey, ama uzgunum kendini begenmis iste yine de. Ben mi ne yaptim? O esnada, Talking it Over'i neden 'seni seviyorum' diye cevirmisler diye dusunuyordum, uykusuz beynim de Julian barnes'a "bunu seni I love you diye cevirmisler, neden ben de anlamadim valla" dedi. JB bir kitaba bir bana bakti, nereden cikti bu Ay lav yu dercesine. Neyse terbiyesini efendiligini himbilligini bozmadi oh okay falan diye. Ama kesin 'ulan turk okurlarim da harbi malmis ha' diye dusunuyordur, bir de icten ice, ortadogulu zaten onlar be, amaan, bir fransiz, bir ingiliz gibi ustun olmalari zaten beklenemezdi diye burnunu cekiyordur (zihninde)

Turk okurlardan ozur diliyorum ulkemizi temsil edemedim :p saka bir yana, dogrusunu soylemek gerekirse,  eteklerini tuta tuta dagdan gelen "Turkiye'yi duzgun temsil edelim" ezikligini ve bunu besleyen zihniyeti tekmeleyesim var, ulan Allahin himbil Ingilizini Fransizini Almanini neden icten ice kendimizden ustun ve ayricalikli goruyoruz ki? Su ulkede yasayan her karsilastigim Turk (ya da politically correct olursak Turkiyeli) yabancilarla iliski kurarken gosterdigi ozeni asla Turklere gostermiyor. Bunu ilk 1-2 sene ben de yaptim, yaptigimi fark ettigimde de kendime kizdim. Of, nereden nereye geldi konu, daginik ve uykusuz beynim toparlamakta zorlaniyor, o zaman hemen maddeleyelim?

- entelin ulkesi dini dili irki yok, asiri entellik beyin yakiyor, karin agritiyor, yazar kendini begenmisligi oldukca itici,
- ingilizler himbil, hele ki fransiz ozentisi olunca daha bir himbillasiyorlar
- kendi ulkemin vatandaslarina bundan sonra avrupalilardan daha fazla saygi duymak icin kendime soz verdim. Sicayim Turkiye'nin temsiline, neyi temsil ediyoruz amk, onlar gelsinler bize kendilerini temsil etsinler. Su ulkeye geldim buranin sefasini cekiyorum, yanimda yoremde Ingilizler var onlar cefasini cekiyorlar. Olay bu.

Turkiye'nin yoluna basimi koydum umarim ustumden kamyon gecmez. Gerci bizim ulkede de 'ne yapalim olmus bir kere, adamlar hizmet yapiyor ama' anlayisi ve ahlak namus ana baci akimi olmayaydi, iyiydi. Oyle yani.

kizlar, bence bir erkegin kisiligine dair en derin detaylari ayakkabi seciminde bulabilirsiniz.

artik o an, icinizden ne gelirse, dusman gibi ayaga bakip koca secin derim ben.

Gubidi #1 : Alayına isyan ölümüne İskoç

Is yerinde bir arkadasin (Iskoc elbette) 'I support two teams, Scotland and anyone plays against England' t-shirti ile ise gelmesi. Himbil ingilizlerin bunu butun gun mutfakta 'pisir pisir pisir' konusmasi ama bir tanesinin bile: 'uleeeyn ise bu t-shirt ile gelinir mi, senin ekmegini suyunu kim veriyor kopek, yedigin kaba siciyor musun, burasi ingiltere begenmiyorsan defol git'  demeyisi. :) Ulan Turkiye'de bir Kurt/Turk karsit bolgelerde ise gelmeyi birak sokaga oyle ciksa ise gidemeden hisiri cikana dek dayagi yer herhalde.
Sanirim arkadasimizin Iskocya bagimsizlik referandumunda verecegi oy belli.

Gubidi #2 : Otobüste Arbede-ül İngiliz Hıyarı
Gecen hafta ortasinda bir is icin Londra'ya gittik. Yanimizda Kaplan'in bebek arabasi var, Stokke, hayvan gibi ve katlanmiyor. Mecbur otobuse biniyoruz, tekerlekli sandalye/buggy alanina park ediyoruz. Otobus duruyor ve tekerlekli sandalye biniyor. Sofor bizi indirecek mi diye tereddutte kaliyorum cunku bebek arabasi tekerlekli sandalyeye yer vermek zorunda ve ikisine yer yok, bazi soforler arabanin koridora tasmasini kabul etmiyor. Efendim ben ve kardesim ayaga kalktik ve o anda 'bir sey' itekleye kaka kollarimin altindan gecip yerime oturdu. O an kafam 'inecek miyiz, arabayi mi cekecegim, ne olacak?' karisikliginda oldugu icin cok umursamadim, bir yandan da herhalde tekerlekli sandalyeli adamin yakini bu, oraya oturmasi lazimdi da ondan gecti diye dusundum. Sonra ikinci 'bir sey' ok gibi beni teperek ileri atip diger koltuga oturdu. (alta resim koydum gorsel olarak anlayabilesiniz diye) Ben de ufak tefek degilim ki arkadas, oyle bana kalca atip iteklemek her babayigidin harci degil yani. ne oluyor yahu diye bakinca, iki tane yasli himbilla karsilastim. agiz burun egdiler 'burada artik biz oturuyoruz' gibilerinden. Ingilizlerim 'scum' dedigi bu varos mu diyeyim, white trash mi diyeyim, evsiz gibi bir seyler, beyaz ikisi de, hic bulasmadim bunlar uyusturucu bagimlisi bile cikabiliyor; efendim cirkef olabilirim ama onun da bir siniri var, camurla camur olmam. Elini kimin icin beline atacagini bilmeli insan degil mi? Kafami cevirdim ben de ama o da ne? Arkadan bir kadin bagirmaya basladi: "neden ittirdiniz kadini, bebek arabasini kaldirmak icin kalkti o, ne bicim insanlarsiniz siz be? kaba herifler" diye, aman Allahim, baska bir tombul ingiliz kadin, ki o da bunlar gibi hafiften hirpani/tekinsizdi, bunlarla bizim icin kavga etmeye basladi. Kadin "utanmaz, kaba insanlar!!!" diye bagirdikca bunlar koltuga daha da manda boku gibi yayilip: biz oturuyoruz simdi burada, bana ne, bize ne, sana ne modundalar. ben de it's ok, not a problem, leave it tadinda seyler soyluyorum. sonra bir anda, bu tombik kadinin yaninda kel bir herif vardi. bu kel herif oturanlarin erkek olanina SENIN ANAYI ZIKERRIMMMM 'tadinda' bir daldi...

gozunuzde canlanmaz belki, o tekerlekli sandalye resmi olan kisma eger tek. sandalye yoksa bebek arabasi konabiliyor. elemanlarin bizi itekledikleri koltuklar da hemen o alanin onundeki ikili koltuk. ben o sari tubun yaninda dururken buyuk basari. Kapişin bebek arabası bir yana savruldu, ben bir yana savruldum :( çok korkunçtu, adamları araya girip ayırdılar, STOP IT STOP IT diye çığırırken buldum kendimi. hani insan çocuğunun bebek arabasının içinde güvende olduğunu düşünüyor da, değil aslında. Neyse ortalık sakinleşince bizim menemen testileri yerlerine kuruldular bir şey olmamış gibi, diğer kadın da sinirli sinirli onlara baktı, otobüsten inerken gene de TENKS dedim kendisine, partneri kırmızı bayrak görmüş boğa gibi saldırdı maldırdı ama olsun.  Gubidi #3: İnsan müdüründen kazık yer mi? Benim müdürümün karısı normalde arkadaşım. Kendisi bana 3-4 ay önce 'bende fazladan katlanabilir bir bebek arabası var, vereyim mi sana?' demişti (bedava). Neyse geçen hafta bu korkunç otobüs arbedesini yaşayınca aklıma geldi, kalabalık yerlere katlanan araba ile gitmek daha mantıklı. Ben de bu sabah müdürü görünce "len Saymin, Codi bana bir bebek arabası verecekti hala duruyor mu" dedim. Ulen Allahsız herif ayak üstü hemen demez mi : aaa evet, SATIYORUZ biz onu. Sattı bana ayak üstü arabayı. Hayır aslında almayacaktım ama raincover, footmuff her şeyi tam duruyor ve yeni, çocugun dedesi almış onun yanında kalırken kullansın diye. 20 pounda aldım bunu (yenisine baktım sonra, 100 kusur bir şey) Oha ya 20 pounda tamah ediyor diye içten içe sinir olsam da sonra aman boşver, karısı bunu bana bedavaya verse gözü kalırdı pezevengin, borçlu kalacağıma vereyim parasını hahaayytt dedim. (bu arada bu müdür şu olaydaki müdür, ilk tabansızlığı değil yani) aman bir garip canım b u ingilizler. İş yerinde satılık panosu var 5-10 pound için bir şey satacaklar diye fotoğraflı ilanlar vermeler falan. Ulen bizde olsa 5-10 pounda bir şey satmaya utanacağımız gibi, "adam alır bir sorun yaşar, sonra mahçup olmayayım" der atar gidersin :)  Hmm belki o da doğru değil ama, bilemiyorum ikisinin bir ortası olmalı.

Efendim 30 Agustos Cumartesi gunu Haruki Murakami Londra Piccadilly'deki o dev Waterstone'a gelecek, kitap imzalayacak dediler, aylar onceden ajandama koydum. Evet inanmayabilirsiniz ama artik (1.5 sene kadardir) bir ajandam var. Benim gibi duzensiz bir insanin bile buradaki seylerin 'esneksizligi'nden oturu bir ajanda tutmasi sart. cunku Turkiye'deki gibi oyle son dakikada telefon edip 'ya yarim saat sonra gelsem olmaz mi?' demek yok. Bu ayri bir konu, ama oldukca kafami kurcalamistir Ingiltere'de ortalama insanin takvimine/ajandasina bakmadan is yapmasi, baska zaman tartisiriz.

Efendim Waterstones sitesindeki kurallar dudak ucuklaticiydi:

Terms and conditions

1. Haruki Murakami will be signing copies of Colorless Tsukuru Tazaki and His Years of Pilgrimage at Waterstones Piccadilly on Saturday 30th August at 11am. Please arrive early to avoid disappointment.
2. Due to time constraints Haruki Murakami will sign a strictly limited number of copies only and there will be no dedications.
3. Customers will receive their wristband for this event when they purchase Colorless Tsukuru Tazaki and His Years of Pilgrimage on Saturday 30th August at 8.30am, or when they bring a valid Waterstones receipt/Waterstones.com despatch note with their copy on the day of the signing.
4. One wristband will be issued per customer, on a first come first served basis, and are non-transferable.
5. The first 200 people in the queue will have the opportunity to meet Haruki Murakami on the day and have their book signed. Please note books for signing are limited to one copy of Colorless Tsukuru Tazaki and His Years of Pilgrimage per person, in order to accommodate as many of our Haruki Murkami’s fans as possible.
6. Those who are not lucky enough to meet Haruki Murakami on the day, will be guaranteed the opportunity to buy a rare pre-signed edition. These will be limited to 200 copies only, one per person.
7. Please note that no photographs or cameras are allowed.
8. We are expecting a large number of customers to attend this event and wristbands are limited, we hope to be able to allow as many people the opportunity to have their book signed, however please note Waterstones cannot guarantee entry.
9. The signing time is discretionary. All details are subject to change.

Part 1'i henüz popomu kaldırıp yazamadım, o yüzden önce part 2 geliyor, part1 sonra.













Mehmet kırılan aparatı hazin gözlerle inceliyor. Bunu Halford's denen mağazadan almıştık, online olarak. Maalesef bizim arabaya uygun değilmiş. Halfords hiçbir sorumluluk kabul etmedi. İkinci bir darbe de bizim arabaya ekstradan parça yaptırmadan bisikletlerimizi taşıyamayacağımızı öğrenmek oldu. Yani özetle, bisikletler şu an bizden 200 mil uzakta, Masham kasabasındaki Kings Head 'de yatıyor... Sanırım haftasonu van kiralayıp gidip alıp geleceğiz! bakalım... Yola çıkarken makine üstadı Jim zaten işiniz yaş, aman dikkat demiş ve hatta bisikletlerin birini orada bırakmayı teklif etmişti. Biz de aslında bişeycik olmaz modunda da değildik, hatta epey strese girdik ama Memo inat etti, büyük bisikleti orada bırakmadı . (Sonradan gelip alacaktık tabi ki de!) Jim biz giderken gevrek gevrek gülüp, road report'u dinleyeceğim aman dikkat dedi bir de.


Peki bu tatilden çıkarılan hisseler nedir?

•  bisiklet taşıyacaksanız aparatın arabanıza uygun olmasını kontrol edin, recommended olsun. Allah korusun kaza var bela var, taşıyıcının adının 'universal' olmasına aldırmayın ve bizim gibi salaklık etmeyin.
•  Hangi kasabaya gidersen git mutlaka bir Türk var, kendisi kebapçı oluyor ve neden ingiltere'de tatil yaptığımızı anlayamıyor, niye türkiye'ye gitmek varken bu nalet yerde geziyoruz (hiçbiri sevmiyor britanya'yı, hepsi türkiyeci ama türkiye'ye dönen yok)
• dağa giderken el feneri alın

**Part-1 yani İlk keşif gezimiz ise Norfolk'a ve 'area of outstanding natural beauty' denilen kumsallarına yaptık. Orada da Barbara ve Rob'un cottage'ında kaldık. İşallah vakit bulunca o yazıyı da yazacağım,onların hikayelerini de, ne de olsa hepsi anı bunların...

haftaya Kaplan 1 yasina giriyor, ama biz dogumgununu 1 hafta erken yaptik. Cunku onun dogumgunune rastlayan haftasonu tatil ve herkes bir yerlere gidiyor. biz de dans pistinde yapayalniz salinan kapito gormeyelim diye herkesi 1 hafta once davet ettik...

Efendim dogumgunu senlikleri Buckingham sarayinda zarif bir kokteyl ile basladi, olayin heyecanindan bezlerini dolduran bebekler ogleden sonra westminister abbey"de halay cekerek eglenceye devam ettiler demek isterdim ancak kendi capimizdan cikamadik, boyumuz kadar konustuk ve bizim koyun village hall'unu kiraladik. Tabi zaten 1 yas partisi icin daha ne olabilir bilemiyorum. Daha cukunun yerini tespit edemeyen bir kucuk bebe icin onca tantana.. Evimiz kucuk olmasa zaten bu kiralama olayina da girmezdik. Bu sene o kadar cok dogumgunune gittik ki uzerimizde sosyal baski olustu. Biz de dogum gunu yapmaliydik! Kapito ileride resimlere bakip: anne, baba, hani benim ilk bortdeyim, dememeliydi. Annem ve kizkardesim su an yanimda olmasaydi hayatta oyle bir yukun altina girmezdim ama hep beraber olunca bir organizasyona giristik. village hall'un turkcesini bilmiyorum, koyun etkinlik salonu. Hall kiralandi, yemekler planlandi, pasta yapildi, birkac oyuncak alindi. Susleri serdik, balonlari sisirdik, oyuncaklari yaydik. Ortamimiz superdi, bebeklerin hepsi salyalarini akitacak, mutluluktan bezlerini dolduracaklardi.

küçük bir ırkçı yetişiyor a dostlar!

Geçen hafta kaplan'ın developmental check'i vardı. İngiltere'de her çocuğu arada sırada yoklayan bir Health Visitor(HV) team var. Kapinin en son 6.ayda bir kontrolü olmuştu, bu da bir yaş kontrolu. Neyse bizim HV zaten değişip duruyordu. Randevumuz geçen haftaydı ama gelen giden olmadı. Bugün Kaplan'ın yarınki doğumgünü için hazırlıkları tamamlamaya çabalarken bir baktık ki kapıda biri duruyor. Arkadaşlar ortalama bir ingilizin kabarmamış kek gibi popo yaydığını düşünürseniz bir de devlet memuru ingilizi hayal edin. Evet manda boku kadar rahat adamlar bunlar. 'seni geçen hafta bekliyorduk margaret' deyince oh really so sorry falan lafı gene karıştırıp çömdü yere. Margaret zenci bu arada. Sizin Kaplan Maggy'i görünce parmağı ile gösterip dudaklarını öne çıkarıp püüffff diye protesto etmeye başlamasın mı. Kadın motor becerileri vs. kontrol için Kaplan'la yakınlaşmaya çalıştıkça Kapiş annemin arkasına kaçtı durdu. Normalde çok sosyal bir çocuk, kimseye böyle yapmaz tabi. Kadına da 'yabani bu eheheh' falan diye geçiştirdik :)
Neyse Maggy'e güzel bir sütlü çay, bol güler yüz ve tartılırken Kaplan'ın çıplak popişini de gösterdikten sonra uğurladık kendisini. Çayı beğendi.
Sen Kaplan, Irkçısın oğlum... püfff

Bu arada tarihe not düşmek için Kaplan'dan şu ana kadar çıkan kelimeleri de yazayım, ileride kendi annem gibi, 'sen bir şeyler diyordun ama ne diyordun?' demeyeyim. Şu ana kadar söyleyebildiği kelimeler: meme, bay bay, kuş, dört, kaplan, bak, gel.

http://kagitkirlangic.com/ - yeni kitap blogum. eski yazılarımı da taşıdım ama inşallah sıklıkla yazarak yeni içeriğin eskisinin tepesine çıkmasını sağlayacağım.

Adına karar verebilirsem bir de İngiltere Seyahat Blogu yapma amacındayım, ingilizce yazacağım ve inşallah onu da burada açmayı başarırsam paylaşacağım!

hem selahattin demirtaş'ı hem osman pamukoğlu'nu seviyorum abi
sanane?

Doğumgünü tebriklerine teşekkür edenlerin üzerine:

mutlu yaşlar dilerim canım, paraysa para, pompaysa pompa, ne dilersen ona tez kavuş bu yeni yaşında diyesim gelir. Diyemem.

 Kahvaltı keyfi, havuz keyfi vs. yazanlar için

yavrum bizim evde de dünürlerle kavga keyfi vardı, necmiye ablangili yolduk, kocasının da gözünü oyup gönderdik

hep mi kahve keyfi, kahvaltı keyfi kardeşim; pazar sabahı pompa keyfi, kaynanamla yoluşma keyfi, evde karı koca kavga keyfi falan olmuyor mu hiç sizde, diyesim gelir. Diyemem.

Gururla Dudak Büzenler (veya kısa adı ile the büzüks)

Sıklıkla görüyorum ki aranızda X veya Y'nin haklı gururu ile dudak büzen bir kalabalık var. Büzmeyin abi, bakın Bülent Arınç'tır mesela teveccüh ile dudak büzerlerin şahı, ona göre ölçüp biçin, hesap edin, varın vazgeçin şu dudak büzme işinden. Yaşlı, çokbilmiş, itici gösteriyor insanı. Büzme la o dudagı diyesim gelir, diyemem.

Bir Profil Resmi olarak Vesikalık Fotoğraf

Bence muhtarlıklara, yazı dağıtmalıyız. Sosyal medya ve çeşitli İNTERLERLERDE vesikalık fotoğraf ikinci bir emre kadar yasaklanmıştır diyerek. bu sarsıcı toplumsal bulaşıcı hastalık başka türlü engellenemeyecek. Dayılar, yengeler,amcalar, yapmayın diyesim gelir, diyemem.

Bu yazıyı yaza Romen diyojen
facebook kullanmayı azaltmaya karar ver iyisi mi sen.

doğum iznine ayrıldığımdan beri sürekli bebekli ortamlarda, diğer annelerle takılıyoruz. bazen ortamda Türkçe Türkçe bağırasım geliyor. gerçekten. arkadaşlarımın %80'i yabancı. yakınlarda iyi anlaştığım bir tanecik Türk anne var. İzmir'deki arkadaş ortamımız o kadar güzeldi ki, çok özlüyorum. Cambridge'de pek çok Türk olması içimde belki burada da güzel bir dost meclisi oluşur ümidi doğurmuştu. ama olmadı. tabi ki burada ayrı ayrı ailecek görüştüğümüz, sevdiğimiz güzel insanlar var. Ama böyle hep beraber form ettiğimiz, İzmir'deki gibi bir arkadaş grubumuz yok. Kitap kulübümüz vardı İzmir'de, buluşmalarımızı iple çekerdim.
Ayrıca görüştüğümüz koskocaman bir arkadaş grubumuz da vardı. Şimdi düşününce herkes ayrı yere dağıldı geride kalanların ama ben yine de özlemekten kendimi alamıyorum.
Neyse, gittim kitap kulübü için Cambridge Türklerinin sayfasına ilan koydum şimdi. Hayırlısı.

aslında bu yazıyı şundan yazıyorum. yabancı arkadaşlarla dedikodu etmenin hiç keyfi yok. (derdini ...yim demeyin, valla öyle) Mummy group'ta bir kız var, single mum. Oğlu tüp bebek, sperm bankasından alacakmış ama sonra gay arkadaşı ben de baba olmak istiyorum deyince beraber anlaşma imzalayıp tüp bebek yapmışlar. Dün onunla iken Türk arkadaşıma tesadüf ettik. arkadaşın çocuğu yürüyor, pek konuşma fırsatımız olmadı. Ama sonra düşündüm bu olayı ona anlatmalıydım! hemen telefona sarılıp mesaj yazdım, ve ohhh çektim. Türk Türk dedikodu etmenin ballandıra ballandıra her şeyi konuşmanın keyfi hiçbir şeye benzemiyor anacığım. attığı her adımda sorry veya thank you diyen, sürekli kibar olma zorunluluğu ile hareket edilen yabancı arkadaş gruplarından gına geldi. Her şey çok yüzeysel. Ben böyle kütür kütür Türkçe konuşmak, gülmek, anlaşılmak ve anlamak istiyorum galiba.

imdat!
evrene sevgi, dilek, ot, osuruk gönderenler var ya, işte ben de onların kervanına katılıp evrene koskoca bir İMDAAAAAT göndermek istiyorum.

bir adet.
oğlan çocuğu.
2 saatte bir uyanıyor.

BU EVDE.

aslında 6 aylık olduğunda gecede 1 kere meme emmek için uyanırdı. fakat pirinç kadar bir kemik parçası olan DİŞLER adeta onun damaklarından çıkıp bizim mabadımıza girdi sayın okuyucular. Diş çıkarmaya çabaladığı günden beri çocuğumuz bir uykusuz kazım. zaten hiçbir zaman iyi bir uykucu olmadı (bana çekmiş)

Ulan sen bebeksin, sürekli kıpırdıyorsun, uyuman lazım diye ikna çabaları işe yaramıyor. Gözyaşı akmalı ağlatma da yapamıyorum. (yani yalancı ağlamalarına çok yüz ve ses vermiyoruz ama yaşları akmaya başlarsa dayanamam!)

ne yapacağımı bilmiyorum. mehmetle zombi gibi geziyoruz. bu çocuk nasıl uyur? bir çocuğu uyutmak ve uykuda tutmak nasıl bu kadar zor olur!

bebekli hayat tam gaz gidiyor, pazartesi baby sensory / NCT buluşmaları, Salı Rhyme Time, Çarş. genellikle Sinema, Perş bir başka oyun grubu ve Cuma Bumps to Babies'e gitmek üzerine bir program kurdum. Salı'yı pek yakında yüzmeye açacağım.
Evdeki işleri döndürmek ve bir yandan bebenin yemeğini hazırlamakta çok zorlanıyorum. Saat 1 şu an ve işler yeni bitti. Ev temiz sayılmaz ancak çamaşırı bulaşığı bitirdim :(
yorgunum valla, ufacık bir dişin ucu çıkana kadar 3 haftadır anamızı belledi Kapito. uyku düzeni falan hikaye oldu. daha çıkacak 20 kusur dişi düşündükçe oof of.

Öncelikle ev işçisi sınıfına 'ha temizlikçi ha uşak' diye yüzeysel bir bakış atan başlığımın kusuruna bakmayın. Bugünkü yazımda size İngiltere'deki Beyaz British temizlikçileri çemkireceğim.

Çocuk doğmadan zaten çalıştığımız için, ev dağınıkmış, fırın üstü ocak batıkmış, bango silinmemiş falan pek takmazdık. Şahsen ben çalışırken 'emeen dur ev temiz olsun ben kadınım ya, ütü temizlik benden sorulur' demem, diyemem. Memo da ben de o evde yaşayan ve eve ekmek getiren iki insansak evin çekip çevirilmesinden de eşit sorumluluk sahibiyiz aklın yolu bir. Doğum iznine ayrıldığımdan beri ay çekeyim ay çevireyim diye helak oldum ancak olmuyor. Bebek, yemek, çamaşır bulaşık dörtgeninin dışında bir de evin genel mutfak banyo süpürge toz alma şeklindeki temizliğine vakit KALMIYOR. Bok içinde debelenmek diyebileceğimiz bir durumdayken başlarım böyle işe diyerek Facebook'taki bizim köy ve yakın köy sayfalarında temizlikçi arıyom uleeeyyn diye ilan verdim. Bu da beni birkaç macera sonucunda şu anki temizlikçim Alison'a götürdü.

Buradaki temizlikçiler ve ütü yapıcı kadınlar (evet bir de ütücü kadınlar var!) Türkiye'deki itilmişle kakılmış tiplerinden çok uzak. Tamam sosyal hiyerarşi olarak bakarsan lordlar kamarasında gezmiyorlar ama yaşam standartları senden benden farksız. Temizlikçimin arabasının markası modeli ve model yılı benimkinin aynısı mesela. Zaten size bir şey diyeyim mi, böyle temizlikçiliğe can kurban. Dolap silmez, fırın temizlemez. Tek yaptığı toz almak (ki ben şanslıyım, benimkisi objeleri kaldırıp toz alıyor. Normalde bazı temizlikçiler eğer toz alınacak yerde bir şeyler duruyorsa kitap vs. onları kaldırmanızı bekliyor, kaldırmazsanız tozunu almıyormuş) süpürge, banyo, mutfak temizleme. Hani orada çöp var onu dökeyim ya da dolabı açıp rafın tozunu sileyim hak getire. En son mesaj attım, fırının içini temizler misin salı günü geldiğinde diye, bana cevabı: valla kusura bakmayın ben fırın içi temizleyemiyorum, ama oven cleaning yapan bir arkadaş var kartını getiririm. Yürü be gülüm. Oven Cleaning şirketlerini duymuştum da, bizim anamız babamız kendileri silerdi yani. Ne bileyim sadece oven clean eden bir şirketi kafamda oturtamadım.

Kadın en azından söz verdiği gün ve saatte geliyor. bundan önce anlaştığım, Sorreeeyy diye ekmişti beni, ne yapalım. En azından ev süpürge görüyor, banyo lavaboları kireç bağlamıyor be..

Valla Türkiye'de işsizseniz gelin Ankara anlaşması ile temizlikçi olun. Ben de haftada 20 pound'u size vereyim.