Ama ev ev değil ki, kazuletlik yuvası mübarek. Evde yaşayan ailenin oğulları ölüyor, vs vs, en sonunda Sir George Vernon diye biri kalıyor, bu elemanço da yukarıda gördüğünüz Doris isimli zengin hanımefendi ile evleniyor. Ama hiç mutlu olamıyorlar. Karısını pek sevmiyor Corci. Doris'i 13 yaşında bir kızla aldatıyor. Hanbury Hall'a bir hizmetçi olarak gelen, adı Ruth olan ve cık cık da cık cık denilerek hiç tasvip edilmediği belirtilen bu kadıncağız oda hizmetçiliğinden adamın sekreterliğine falan yükseliyor. George 1911'de kendini silahla vurup öldürüyor ve evi, bütün arazileri, malı mülkü Ruth'a bırakıyor. Karısı 'haza hanımefendi' Doris'e zırnık bırakmıyor. Ruth 1940'ların sonunda neredeyse harabeye dönen Hanbury Hall'da 50 tane kedi ile yaşıyorken Trust gelip evin kendilerine devredilmesi için Ruth'u ikna ediyor. Böylece ev National Trust'a geçiyor, milyonlarca pound harcanıyor ve restore ediliyor...

Bu hikayeyi bize anlatan teyze, 'kime ne dediğine dikkat edeceksin şekerim' dedi durdu, efendim Ruth hakkında atar tutarken Ruth'un akrabalarından biri 'sen ne diyorsun lan benim büyük halama, dümbük' tadında yaklaşmış bir gün kendisine. Ruth'dan 'Sir George's companion' olarak bahsediyorum artık diyordu. Bir başka gün de Henry Cecile'in açık artırmada sattığı şeylerden birini miras olarak alan bir adam gelmiş vs. vs... Kime ne dediğine dikkat eden teyze, bizi bir sonraki odaya uğurlarken holdeki bebek arabalarına baktı ve 'yahu bunları da gelip buraya park ediyorlar, Barok atmosferin içine sıçıyor' minvalinde bir şeyler söyledi (sıçıyor demedi tabi ki, o kadar strong language teyzeyi overdose eder. ca'anım barok atmosfer neler çekiyor bu bebek arabalarından falan diye söylendi.) Oradaki en büyük bebek arabasının sahibi olarak biz bozarmaya başladık. Dinleyicilerden bir hınzır adam yanımıza gelip 'arabanın size ait olduğunu fark etmedi, şşşş' yaptı :) Şu ingilizler, ah şu ingilizler! Biri rezil oldu mu en çok eğlenen onlar. Biz biraz utanıyoruz böyle durumlarda. Onlar zevkini çıkarıyor.