Bizim insanımız, devlete dayalı bir memuriyet işi söz konusu olduğunda %95 "işim garanti olsun, sallayayım başımı alayım maaşımı" diye düşünür. Kalan %5 ise, idealist olabilir. tabi ben bunu kafadan sallıyorum. Ben de bir gün özel sektörden bunalırsam ve çalışmak zorundaysam da KPSS ye girer devlete kapağı atarım diye düşünmedim değil.
Neyse, gelelim öğretmen adaylarına. Şimdi her şeyden önce bizim ülkemizde ne doğru ki bu öğretmen atamaları düzgün olsun. Bu konunun kangren olacağı zaten 4-5 sene önceden belliydi. Ve kangren olan her sorun gibi, bu da haksızlığa uğrayan tarafın devamlı çıldırışı ve haksızlığı yapan kuvvetli tarafın aldırmaması şeklinde devam ediyor.

Geçenlerde Serdar Kuzuoğlu'na topluca saldırıldı. O olayda programı izlemedim ama Ekşi Sözlük'ten okudum. Öğretmen adayları orada da dile getirilmesini istemişler, Serdar K. ise gerek görmemiş, zaten her ortamda dile getiriliyor, biz burada söylesek ne olur demiş. Ve bence haklı da.

Bizim milletimizin haksızlığa uğrayana kadar sesi çıkmaz. Öğretmen adaylarında da bunu görüyoruz. Benim şu an Öss ye girecek bir çocuğum olsa, hayatı boyunca öğretmen olmak idealinde değil ise bu çocuk, ve bir şekilde bu lanet sistemde işsiz kalmasına engel olacak bir okula da kapak atamıyorsa, o korkunç GARANTİCİLİK yüzsüzlüğü ile çocuğumu "aman bir kazansın girsin de sonrasına bakarız" diye x veya y öğretmenliğine göndermem. Çocuğumuz neden üniversite mezunu olmak zorunda? Neden daha geniş düşünemiyoruz? Neden Türkiyede çoğunluk 4 senesini, bitirdiğinde eline hiçbir faydası olmayacak 1 kağıt parçası verecek bir kuruma gömüyor? Su ürünleri, ziraat, seramik mühendisliği, gıda, vs. vs.. bütün bunlar iş garantili meslekler mi? İş garantisi olmadığını bile bile bu okullara 4 sene dirsek çürütüp sonra da şikayet etmek sizce mantıklı mı?

Ben öğretmenliğin bu saçma sapan tıkanıklığa girdiğini göre göre öğretmen olmazdım. Gider bir sertifika alır, bir kursa gider, bir yetkinlik kazanırdım. Giderdim Japonca öğrenirdim mesela. 4 senede bir okul bitirmek yerine 2 dil öğrenir Tercüman olurdum. Ya da mesleki bir kursa giderdim, canım neyi yapmak isterse. Hayata atılmaktan korkmak yerine garanticiliğe sığınmak isteyenlere sempati duyamıyorum. üzgünüm. ben izmirde ayda neredeyse 5 bin lira kazanırken, garantili bir işim varken her şeyimi bırakıp ingiltereye geldim, her şeye sıfırdan başladım, burada ne türkiyedeki tecrübemi ciddiye alıyorlar, ne de türkiyede olduğu kadar lüks yaşayabiliyorum. Garantide olma duygusu beni öyle uyuşturmuştu ki, kendimi işi asla bırakamayacak gibi hissetmiştim. Oysa buraya geldim ve yapabileceklerimi gördüm. İhtimallerin kölesi olmak ve oturup sızlanmak yerine ihtimallerin ucundan tutup peşinden gittim.

Ben de şu anda izmirde hala, ağlayıp sızlanan bir insan olabilirdim. Çünkü korunaklı olma hissi, insanı cidden perişan eden bir hastalık, elinize kolunuza hakim olmayı bir başardı mı kölesisiniz artık. Bırakın bu garanticiliği. Sizi "aman her ay düzenli maaşın olsun da.." diye korkutmaya çalışan insanlara da kulak asmayın. Neden garantinin peşinden gitmek yerine kendi içinizden gelenin peşinden gitmeyeceksiniz ki? Engel olan tembelliğinizden başka ne var?

Bu yazı çok dağıldı.

Ama özet olarak:

1- Atanmama ihtimaliniz varsa öğretmenlik seçmeyin
2- Hayatım garanti olsun diye meslek seçmeyin.
3- İş garantisi olmayan saçma sapan 4 senelik bir okul okumak yerine bir zanaat edinmeyi düşünün

diye düşünüyorum ben..

Ayrıca bu Serdar Kuzuoğlu konusunu şu arkadaşımız çok güzel anlatmış, okunsun.
http://www.eksisozluk.com/show.asp?id=26915805