Yıllardır yeri geldiğinde kainat, yeri geldiginde kainatın yanında bir fındık tanesi ehemmiyetinde olan beynim, yeri geldiğinde ahlak / tanrı / evlilik gibi kavramları sorguladıkça  babam adeta satranç tahtasında bir kale edası ile "çok düşünme kafayı yersin!" bayrağı açar, hevesimi tuzla buz ederdi. Bugün de müdürüm aynı şeyi söyledi.
şimdi burdan iki sonuç çıkıyor:
1- ya bende kafayı çizme potansiyeli var açıktan. sezip uyarıyorlar :D
2- ya da o kadar saçma konuşuyorum ki "uleen varsa varsa tırlatmaya varır bu sorgulamanın sonu" diyorlar

why god why!
ben sadece artık 30 yaşında olmaktan dolayı çok rahatsızım...
ben değişiyor muyum değişmiyor muyum bilmiyorum..

30 a girdim
hani italyanca öğrenecektim?
hani amerikaya gitmiş olacaktım 30'umdan önce?
bir tanecik şiirim bile basılmadı, bir öyküm bile :(
30 koca yıl !
ühühhü 30 yaş depresyonu bu :'( boru değil. artık sonucunu düşünmeden hareket edemiyorum. artık her hareketimin hesabını vermek zorundayım. artık çocuk değilim. artık 30 yaşın altında olmak koşulu beni bağlıyor..Artık ben de yetişkin oldum nan..

iyi ama ben yetişkin olmak istemiyorum ki
yemin ederim bana göre değil
...
ben gene umursamaz olmak istiyorum
gene gamsız
gelecek endişesi diye bişey olmadan yaşamak...

öğrencilik çok güzel bişey. tek düşündügün sınıf geçmek. üniversite bir çiftlikti, çitin ötesini düşünmediğin ve sorgulamadıgın bir çiftlik. seni hayatta nelerin bekledigine dair hiçbir fikir vermeyen, neşeli, zevkli, özgürlük tadını aldıgın bir dönem. sonrasında hep çalışıyorsun, hep. başka birşey olmuyor malesef...

30 yaşındayım!
keşke ben de diğer arkadaşlarım gibi çocuk isteseydim. 1i yeni dogum yapmış, 1i şu an hamile, biri ise bebişi epey büyütmüş 3 arkadaşım var hepsi nasıl da mutlu! imreniyorum onlara..
ama ben yapamam.
hazır değilim çocuga.

ben anne olmak istemiyorum,
ben o kadar büyümedim ...