bugün reglim, bugün reglim. çok fenayım ya.
ağlamak istiyorum. eve gitmek istiyorum. hormonlarım bana ihanet ediyor ve hücrelerim kendi çekirdeklerinden yeni bir insan doğuruyor. hiçbirinin adı ceren değil. konuşulanları dinleyemiyor, dinlesem de anlayamıyor, yüzümde amansız bir sırıtışla yanağımdaki sivilceyi yoluyorum.

karnım ağrıyor, canım ağlamak istiyor. bütün kavramların üzerine kusmak istiyorum. ellerimi sakinlikle yıkamak istiyorum, sevgiyle bağrıma bastığım kariyerim çantamın içinde benimle heryere gelmesin istiyorum, bilgi vermeyeyim kimseye, yok olayım sadece.

herşeye eskisi kadar sevinemeyince hayat ne bayat..eski mutluluklar şimdi sadece birer kırıntı..

şimdi şu koridora kendimi atsam ve deliler gibi bağırsam, bir zamanlar sizden olmak istemezdim ama şimdi sizden biri olmayı kabullendim diye sızlansam.. ne oldum şimdi ben, nerde duruyorum? şaşırmaz oldum şaşırdıklarıma, gülmediklerime yalandan güler oldum. yalanlara baş sallayıp ses çıkarmadan yavaşça yutar oldum.

Yalanlara inanmadan onları konuşan insanlarla omuz omuza duruyorum.

birinin dudagındaki uçuktan durup bakıyorum hayata. o boşlugu hayal ediyorum. bana geri gelen tüm dertlerimi. saat başı çalışan bir program gibi titriyor vucudum. saat başı, başıma vuruyor ağlama isteği ama gözyaşlarımı hapsediyorum gözbebeklerimin arkasına. çünkü ben büyüdüm, dudaklarımın titrediğini kimse görmemeli.

başıboş bir mide bulantısı sarhoş adımlarla yürüyor bedenimde.