kendi ellerimle kapladim. en guzel kaplama kagitlari ile.

ici renk renkti, aynen telefon defteri gibi. Ilk sayfalari bulanik bir eflatun. Ic ice gecmis anilarin ruyamsi havasinda, belli belirsiz yuzler degiyor sayfalarina. Hani eski mahalledeki, o kisa sacli, bitli kiz. Sana bit bulastirmisti da, nasil tiksinmistin, kacmistin ondan. Yillar sonra aklin erince, fakirlik icinde yasadiklarini anlayip, cocukluk eziyetlerine maruz biraktigin icin kahrolmustun. Ya o surekli kiskanip dovdugun kizcagiza ne demeli? simdi bakinca, o zaman seytani gelen bakislari ne kadar da farkli gorunuyor, bebekmis o da alt tarafi, senin gibi bir ana kuzusu.
Bu sayfalarda kara ya da koyu kirmizi lekeler yok hic. Beyaz firfirli coraplar var, sacini cektigin, yanagini isirdigin esmer cocugun yuzu isirik iziyle boylu boyunca duruyor, kirilan oyuncaklarin koyu pembemsi uzuntulerinin, annenin kokusu ile karismis son sokak oyunlarinin yaninda.

Sonra cimen yesili sayfalar. Ilk okul. Ogretmeninin koyu yesilligi, kavunici dudaklari. Onun yuzunun yaninda sinifin en yaramaz cocugu var, duydugun ilk kufur yaziyor yuzunun altinda. Adi seninkine cok benzeyen sira arkadasin geliyor sonra, acik kahverengi rengiyle sinifin en caliskan en tertipli cocugunun sincaba benzeyen yuzu takip ediyor onu.

Ilk cocukluk askin, adiyla soyadiyla belirirken bitiyor ilkokul.

Bir suru yeni yuz, yeni arkadas, yeni ogretmen akip giderken kizilliklar, siyahliklarla karisiyor albumune, ergenligin bulutlu havasi belirirken. sevdigin insanlari tek tek sayip bitiriyor, buyudukce hic bakmak istemedigin sayfalara surukleniyorsun. Az ama can yakicak kadar cok sayfa. Ne tuhaf, yokladiginda, goruyorsun ki icinde biraktiklari aci eskimis, artik yakmiyor canini. Gormek istemedigin insanlar degiller artik, gorsen de tanimayacagin kisilere donusmus cogu, ya da umursamayacagin.

Bir kac mavi sayfa var, cok sevdigin, ozledigin, anilarinda eksiksiz yer tutan insanlar: onlara bir seyler borclusun. ne yaparsan yap odeyemeyecegin borclar bunlar. hep sevecegin bir tonu bu mavinin.

Simdiki zamansa degisen renkleriyle en sevdigim insanlarin yuzleri, ailemin, arkadaslarimin, hic kopmak istemedigim insanlarin o sicak, hardal sarisi.

Insan albumum bu benim. Anilarla yapistirdim onu birbirine. Simdi, burada herkesten uzaktayken daha da siki tutunuyorum, bu albumun - o az miktardaki kara sayfalar haric-  hicbir sayfasini kaybetmek istemiyorum.