İş hayatında duygularımı karşımdakinden saklamadan konuşmaya, niyetimi gizlememeye, kimseyi kandırmamaya, bilerek farklı intiba yaratmamaya çalıştım. ama şimdi bakıyorum da geriye, aslında kimse sizden bunu istemiyor.
insanların sizden bekledikleri gerçekten de duyguları gizlemeniz, niyetleri örtmeniz. kimse kartlarını açık etmemeli işte. oyun gibi...

Gerçeği duyan kulaklar, onun gerçek olamayacağına o kadar inanmışlar ki, gerçeğe yalan muamelesi yaparak kurtuluyorlar ikilemden. inanmıyorlar, dinlemiyorlar. çünkü bu alışkanlık. her duyduğunun yalan olduğunu düşünerek konuşan insanlarla bir arada nasıl yalansız kalınabilir ki.

Gerçeği kimse bilmek istemiyor. Kimse ilgilenmiyor. Görünenler ve yorumlar, hatta dedikodular herkese yetiyor da artıyor yahu.

Ben çok sıkıldım. Yıllarca beklediğimiz yetişkinlik bu muydu? Büyükmüş, olgunmuş gibi davranan, egoları serinletilmeden ayakta duramayan bir avuç çocuk... ama çocuklardan bir farkları var, gerçekle araları iyi değil.

Çocuklar kendi gerçeklerini yaratıp mutlu olur, biz kendi yalanlarımızla huzur bulmaya çalışırız...

En büyük yalan: Biz bir aileyiz! 
Bu yazıyı sözlüğe yazdım ama burda da olsun istiyorum..


en büyük iş hayatı yalanlarından biridir bu. sadece para kazanmak için bir araya gelmiş bir ton insanın, gülerek ve inanırmış gibi görünerek sarfettiği cümleler... sanki sen değilsin kim ne kadar zam alıyor diye milletin gözünü oyan, sen değilsin kar azalıyor diye çalışanın ağzına sıçan.
oldu canım, aileyiz biz. 

gerçekmiş gibi söylenen yalanlardan nefret ediyorum. 

biz bir aileyiz, kurumsal kelimesine tapan birer bokuz, takım elbiseli pezevenkler sürüsüyüz, it gibi çalışıp hayatımızı burda harcamamıza rağmen çok mutluyuz, paradan önce insan değerli bizim için, maliyetler düşsün diye babamızı bile satarız. hep çok yoğunuz, en zor iş bizimki, sikimsonik toplantılarda ego gargarası yapmadan kıçımızdaki bitler panayırı durulmuyor!!!

götünüze girsin sizin aile.