Bazi insanlar baskalarina karin agrisi olmaya gelmisler dunyaya, bazi insanlarsa baskalarini karin agrisi edinmeye.

Hayatimin hatiri sayilir uzunlukta bir kismini "baskalari ne der, ne dusunur" diye dusunerek yasadim. Sonra bir noktada etrafimdaki insanlarin korkunc gocukleri oldugunu fark ettim. Kaza yapmis bir araba gibi girintiler ve cikintilarla doluydu insanlar. Bu kadar kusurlu insanin benim eksigim, kusurum, yanlisim hakkinda ne dusundugunu neden umursamaliydim ki? Herkes gocuklerini itina ile sakliyor ve zayif anlari disinda asla acik etmiyordu. O zaman bir karar verdim: gocuklerini saklayan insanlarla gonul bagi kurmayacaktim. Bunda ne kadar basarili oldum, bilmiyorum. Bazen gercekten cok sevdigim birilerini, bana gocuklerini gostermeseler de hayatimda tutuyorum, cunku insan duygulari 1+1=2 gibi formulize edilmiyor en nihayetinde. Ama en sevdigim arkadaslarim duru su gibi baktigimda icini gorebildiklerim. Keske herkes boyle olsa.

Ingiltere'de insanlarin cogu maalesef gocuklerini asla gostermiyor. Hatta gorseniz bile daha sonra gormemis gibi davranmaniz gerekiyor. Burada insanlar alabildigine yalniz. Ucsuz bucaksiz yalnizlar hem de. Bu beni gercekten uzuyor. Kocaman kocaman kadinlarin, adamlarin, yalnizliktan format degistirmesini gormek. Hepsi bununla yasamaya alismis ve alistiklari gibi kendi yalnizliklarinin icinde, sadece onlara ogretilmis oldugu usulde kendilerini umursayarak yasamaya devam ediyorlar.

Insan bence insanlar yuzunden karin agrisi yasamamak veya kendisi karin agrisi olmamak istiyorsa, kimse ne dusunecek dert etmemeli cok fazla. Aksi halde ya karin agrisisin ya da karnin agriyor :)