Salı gecesi dayımın 6.5 aydır evli olduğu yengemizi kaybettik. Kadıncağız sapasağlamdı, bir anda gitti. Neden olduğu henüz belli değil, kalp krizi büyük ihtimal, otopsi yaptılar ve haftaya belli olacakmış kesin sonucu.

Dün ikindi namazı ile defnettik, bütün herkes, şoka girmişti adeta. İnsanlar 6 ay önce düğününe geldikleri insanın bugün cenazesine geldiklerine inanamıyor, yaşlı kadınlar "takdir-i ilahı, sayılı günü varmış" kabullenişlerini sundukça, sevenlerin  ve acıyanların  hıçkırıkları hızlanıyordu. Hepimiz rüyada gibiydik, sanki içimizde biri dolaşmış, tek tek hepimize dokunup bizi uyku moduna sokmuştu. Sakin olabilenlerin hareketleri otomatikti, sakin kalamayanlarınsa trajik.

Daima gülmeye meyilli bir kaç yüzden akan korkunç çaresizliği görmek içimi acıttı.

Dayım çok mutluydu karısıyla. İlk evliliği çok ama çok kötü bitti, ikincisinde bulmuştu mutluluğu. Rahmetliyse hiç evlenmemişti, 42 yaşındaydı ve hayatı boyunca hasta annesine bakmış zavallı bir kadıncağızdı işte. Taa Diyarbakır'dan geldi İzmire gelin olmak için. Dün herkes, onun İzmire gelin gidiyorum diye  ne kadar mutlu ve heyecanlı olduğundan bahsediyordu. Kadıncağız buraya, çok sevdiği,  yaşamak istediği İzmir'e toprağa girmeye geliyormuş meğer. Kimin aklına gelirdi ki?

Evinde, buzdolabının üzerinde yeni yıl dileklerini yazmışlardı Karı - Koca. Onları okuyanların boğazları ayrı bir düğümlendi.

Yapacak hiçbir şey yok. Bol bol sabır dilemekten başka. Gerçekten artık her sabah uyandığımda, sağlıklı ve sağlam olduğumuza şükretmeye karar verdim.

Allah merhumenin mekanını cennet eylesin...