Bu yaz leyleği havada mı gördük ne, kısa kaçamaklar yapıp duruyoruz. Bebekle yorgunluktan geberiyor insan ama değiyor. Önce Norfolk, sonra da West Yorkshire yaptık bu temmuz-ağustos dönemi. Sanırım ben hayvanın gövdesindeki etleri titizlikle ayıran kasaplar gibi İngiltere'yi dilimlere ayırdım ve teker teker hepsini geziyorum. Son hedef Yorkshire Dales National Park'tı.

gercekten de hicligin ortasinda cottage'imiz. Beyaz olan tabi ki. baska ev mi var orada??

Of tanrım, yola çıkarken nasıl da şendik. Gavurun bank holiday weekend break dediği şeyi yapıyorduk, otobanda THE NORTH yazan tabelaya geliyoruz bebeğim diyerek kaş göz ediyorduk. Bisikletlerimizi de (3 adet) arabanın arkasına taktığımız bisiklet taşıyıcısına yüklemiştik. Bisikletler biraz fazla sallanıyordu bu yüzden hızlı başlayan yolculuğumuz yavaş devam etti. Ev sahibimiz Jim'i aradım, biz gecikeceğiz dedim. Jim de bana 'iyi o zaman ben anahtarları garajdaki buzdolabının üzerine koyarım' dedi. Bu havadis 'la ya anahtar orada olmazsa??' diye yüreklerde hafif bir titremeye yol açsa da enseleri karartmadan yola devam ettik. Normalde 4 saat 10 dakika gözüken yol, bitmek bilmiyordu. Navigasyon aleti yani Tomtom bize yine kazık atmış kapalı yollara götürmüştü, üstelik benzinimiz bitecekti. Benzin al, yolu bul, aboooww o tavşanı ezme diye diye gece 1 de tomtom bizi hiçliğin ortasına, ışık bile olmayan bir yere götürüp 'you have reached your destination' dedi... Hayır cidden, Yorkshire Dales national park tabelasını gördükten sonra zaten tek şeritlik ama gidiş geliş olan yolda gitmiş, 6-7 tane tavşana çekilsin diye selektör yapmış, bir kirpinin karşıdan karşıya geçmesini beklemiş ve 3-4 tane dana gibi baykuştan ödümüz kopmuştu. Tırsa tırsa o ışıksız ortamda arabanın dörtlülerini yakıp aşağı indik. Nerede ulan bu cottage diye sağa sola bakınmaya başladık. Bir yandan el feneri olsaydı diye hayıflanırken bir yandan n'apsak diye düşünüyorduk. Sağa sola bakınmalarımız sonuç vermemişti, ortada ev mev yoktu. fakat yukarı çıkan 2 toprak yol vardı. Biz de haydi bismillah diyerek yola davrandık. Kaplan bebiş de arabada durmuyordu onu da kucağımıza aldık, gecenin birinde dağın başında, telefon çekmeyen ortamda 1 yaşında bebek ve 4 yetişkin  cep telefonu ışıklarını fener gibi kullanarak başladık yürümeye. yukarıda beyaz bir ev gördük, aha!! bu web sitesinde fotoğrafta gördüğüm cottage'a benziyordu. Cidden sinir olmuştum, bu evin sahibi ne mal adamdı, madem ev yolun üstünde değil, insan toprak yol var diye anlatmaz mı, benim götü yere yakın, araziye uygun olmayan honda nasıl çıkacak bu yolu diye adama bela okurken evin yanına vardık. Sağa sola yeniden aval aval baktıktan sonra garaj maraj görememek de bizi yıldırmadı. Bir cottage kiralamıştık ve başımızı o eve sokacaktık arkadaş!!! Resmen viyana kapılarına dayanan Türkler gibi evin kapısına dayanmamız, içeri girip  LAN İÇERİDE KEDİ VAR, ÇIKIN LAN ÇIKIN BU EVDE İNSAN YAŞIYOR diye panik içinde kaçışmamızla son buldu. feci püskürmüştük. Yorgun, aç, uykusuzduk. Kös kös geriye indikten sonra bir de arabayı geri geri soktuğumuz toprak yoldan çıkarma sıkıntısı yaşadık, hadi yarım saat daha orada uğraş. Sonra artık toprak yolda zorlanan arabanın egzosunu solumak zihnimizi mi açtı ne olduysa 'ulan gelirken tek tük evler vardı, onlardan biri olmasın' diyerek 10 km/saat ile ana yoldaki evlerin yanından geçmeye başladık.

cottage'ımız son derece cosy idi

En nihayetinde resimde gorulen dag basi tabir ettigimiz konumdaki evi onundeki nal gibi DEE cottage yazisindan taniyip bulduk. Yoksa 'bu web sitesindeki resimdekine benziyor' diyerek Dent kasabasinin Cowgill yoresindeki butun evleri tek tek dolasacaktik. Allah korusun mabadlarımıza birer kazma, ne bileyim birer kürek monte edilebilirdi. Profilden benzettiğimiz ve garajını başarı ile tespit ettiğimiz evde garajdaki anahtari bulan kizkardesim Naz, adeta suyun kaldırma kuvvetini bulmuş arşimet gibi dışarı fırlayıp 'bu soğukta arabada kıçkıça yatsak ısınır mıyız lan?' diye kara kara düşünen ailemizi sevince boğmuştu. Kendimizi içeri atıp soğuktan titreyen popolarımıza azıcık gün yüzü gösterdik.

ertesi gün ateş yakmayı başarınca keyiflerimiz o biçim oldu doğrusu

jim ile biz-1

jim ve biz 2, kapinin bakışlarındaki dehşete dikkat. Jim'in sakalına asılmak için az hamle etmedi teccalımız.

Bu tatili benim için en özel kılan şey ise ev sahibimiz 78'lik delikanlı Jim oldu. Adeta yorkshire'ın gandalf'ı diyebileceğimiz, on parmağında on marifet, tatlı sohbeti ve ilginç hayat hikayesi ile ilk kez gittiğimiz yerde avlanan değil avcı olmamızı sağladı. Evet ne de olsa İngiltere'de gürültücü bir türk aileydik ve her gittiğimiz yerde tropikal papağanmışız gibi incelenip didiklenmeye alışkındık. Fakat tatlı Jim'i biz didikledik, o da döküldü. Jim eşini geçen sene kaybetmiş, bir yastıkta tam 52 sene. Ben bu satırları yazarken eminim o şu an oturma odasında Doreen'in resmine bakarak oturuyor. Alyansı hala elinde, yaşı gözünde adamın. Doreen'in öldüğü günü anlatırken ağladı. Roman gibi bir hayat yaşamış, baba pencere temizleyicisi, ayrıca fostering dediğimiz koruyucu ailelik modeli ile onlarca çocuğa bakmışlar. Bir fahişenin biri çinli, biri pakistanlı biri de zenci olan 3 çocuğunu yolun kenarında bırakıp gittiğini, bu çocukların onlarla büyüdüğünü, babasının Pakistanlı olanı çok sevdiği için ona bir ev bıraktığını vs. anlattı. Macaristan'dan gelen 13 tane mülteci askerin evlerinde kaldığını ve yine evlerinde kalan kızlardan (kızkardeşim diye bahsediyor) biri ile evlendiğini, bir oğlan çocuklarının olduğunu ve sonra ikisinin de defolup gittiğini, o oğlan bebeği de kendilerinin büyüttüğünü... daha neler neler. Pandora'nın kutusu gibi mübarek. İş olarak neler yapmamış ki? Motor üzerine gemilerde çalışmış, halı dokumuş, pencere silmiş, baca temizlemiş... Tam bir eski toprak. Sohbetine doyum olmayınca adamın biz de kahvaltıya çağırdık sonraki sabah.

 Ingleton'da Wild West festivali vardı, Amerikan sivil savaşı canlandırdılar, hayret ettik aslında, genelde İngilizler pek Amerikan hayranı değildir :)

kekimizi kendimiz yaptik ve fena da degildi yani. itiraf ediyorum kekler sonup durdu ve biz de yaptigimiz basarisiz kekleri ust uste koyup pasta yaptik. (cidden su pastanin 3 kekten olustugunu soyluyorum size, valla) su hayatta "firinimdan genel olarak cok memnunum ama KEKLERIM KABARMIYOR" diyen kadin olmak da nasipmis. evet keklerimiz kabarmadi. ama kekimiz baby-friendly idi yani sekersizdi, pure maple syrup ile yaptik. Boylece bebekler geldikleri dogumgununde kek yemeden gitmediler. (wow, muthis insanlariz)

Ayrica dogumgunlerinde ennnn gicik oldugum sey d.gunu sahibi olan cocuga gelen onca hediye, ve diger cocuklarin o hediyelerini acarken bakmasi, bu yuzden her cocuga birer gift bag hazirladim. Boylece bebislerimizin hepsi dogumgununden elleri dolu ayrildilar ! Kendi hediyelerini elleri ile secip kendilerini iyi hissettiler.

Ebeveynler de kafa tokusturan, oyuncak paylasamayan, sumuk yiyen ve salya akitan bebislerin pesinde eglendiler mi bilmiyorum ama herkesten 'the food is amazing!' commenti aldigimiza gore en azindan tummyleri-gobek- bayram etti. (Biz yemek isine mi girsek la?)

yani ozetle guzel bir gundu, ama cok yorucuydu, sahsen bir daha boyle bir ise girismem,

kaplan mumu ufleyemeyince cocuklardan biri eeh be deyip gelip ufledi, buna cok guldum, ayrica cocuk olmak ne guzel sey ya, ye ic sic, begenmedigin insani isir, zora girdiginde bagira cagira yardim iste (ve gelsin) 

tanrim, tekrar bebek olabilir miyim?