Komşuluk konusunda o kadar değişik fikirler var ki, insan kendi sabit düşüncesinin bile zaman zaman sınandığını hissediyor. Bir taraftan nerde o eski komşuluk diyerek bizi soğuk ve mesafeli batılılardan ayıran eski dostluk dolu günlere kafa sallıyor, diğer yandan içimden ben evime çıkarken meraklı bakışlarla beni süzen insanlara "işinize baksanıza!" demek geliyor ... karışık bir durum doğrusu.

geçenlerde arkadaşlarla konuşurken bahsi geçti, bir arkadaş yeni taşındığı yerdeki komşusu ile yaşadığı garip olayı anlattı. Kadın "kapıları açık bırakalım, karşılıklı essin çok sıcak" diye bir teklifte bulunmuş. Güldük tabi ki. Cidden komşuluk sizce bu kadar ileri gitmeli mi?

Mesela, Ben kırk yılda bir kapısına gittiğim insanın evinin içine bakmaya bile utanırken, evimin soyulduğunu haber aldığımda tüm komşuların evime doluştuğunu ve her tarafı büyük bir titizlikle incelediklerini görüp öfkelenmiştim. Mutfakta bulaşıklar vardı .. Hırsız zaten evin içine etmişti falan filan...

Yani nedir bu merak? Ben karşımda oturan yaşlı kadının, alttaki rus güzeli ile evli genel müdürün, üstteki çok çocuklu kadının evini hiçbir zaman merak etmedim, etmem de. O eski günler güzelmiş ama o eski günlerde insanlar bu kadar magazinel ve meraklı mıymış acaba? Bugün birbirimize had bildirmek sanırım ilişki kurup destek çıkmaktan daha gözle görünür bir ihtiyaç oldu. Çünkü neden çocuk yapmadığımızdan tutun, mehmetin saçlarını niye kesmediğine kadar pek çok şeyi dert edinen komşular insanı, "sanane be sanane" yi hecelemeye kadar getirebiliyor.

En bombası, ilk oturduğum evdeydi ama. En üst katta bir göçmen kadın vardı, kız çocugu vardı bir tane. Kadın daha ilk günden "komşuluk çok burda, önemli böyle şeyler, bir ihtiyacın varsa söyle" demişti zaten. Benim bir ihtiyacım yoktu ama, yeni evli olmamıza rağmen  "ödeve yardım eder misiniz?" bahanesi ile her gece çocuğunu bize göndermeye başladı. Benim sabrım taşana kadar sürdü bu olay 1-2 hafta. Sonra bir gün çocugu kapıdan çevirdim, eve 7 de gelip 8 de ancak karnımızı doyuran bir çift olarak, 8 i on geçe kapıya gelen çocuga tahammül edememek hakkımızdır diye düşünüyorum. İşte o kadını tanıdıktan sonra, ne zaman birisi "bu apartmanda komşuluk çok iyidir" dese, fildir fildir kaçasım geliyor...

Benim komşuya ihtiyacım yok. Benimle ilgilenmeyen, özgürlüklerimi ihlal etmeyen, sınırını bilen insanlarla beraber yaşamaya ihtiyacım var.

Hem iyi komşular vardı da ne oldu? Gündüz vakti kapımı kırıp evimi soydular. Tek birisi bile "bu kapı sesi nerden geliyor" sorgusunu yapmadı. En kötü ölürüz ne olacak, nasıl olsa yüzümüzü yiyecek kedimiz köpeğimiz yok. Kokuşunca bizi bulurlar! Ben almayayım komşu falan!