Johnny diyor ki, everyone I know goes away in the end..
What I've become, diyo

ben ne hale geldim, günlerim nasıl geçiyor.. Bir kere Annemle deliler gibi geziyoruz!

Tam anlamıyla bir ev kadını oldum. Şunu artık anladım ben çalışırken bana "aman çalışmasan ne yapacaksın, evde sıkılırsın" diyen arkadaşlarım haksızsınız ibneler.

İnsan evde sıkılmıyor.. yapacak çok şey var. fasulye ayıklayıp dizi izliyorum. istediğim kitapları istediğim anda okuyorum, maymun iştahlı hobiler buluyorum, yani hadi dikiş öğreneyim mi ya da web tasarım mı yapayım dediğimde bunları yapacak gerçek vakit var.

Ama bir de madalyonun öteki yüzü. içimde hala başarılı olmadan mutlu olamayan bir ceren var sanırım.

Aslında istediğim hiçbir şey olmamak. İnsan hiçbir şey olmayınca o kadar sakin ve huzurlu ki. Ne yetişmesi gereken şeyler, ne başkalarının dertleri, ne sıkıntı ne stres.
Anksiyetem büyük ölçüde azaldı aslında. Yani geçen sene bu zamanlar, endişe zaman zaman ataklar yapardı, fena sallardı. O duygular şimdi geride.
İki sorunum var, biri, ve daha somut olanı, para kazanamamak. tek maaşla elde avuçta bir şey kalmıyor. hand to mouth :)

İkincisi de hiçbir şey olmamayı içten içe beğenmeyen, içimdeki küçük ses.

Headhunterların telefonları kesildi, belki xmas'tandır. Arayanım soranım yok :) Aslında arasınlar istemiyorum böyle hava hoş ama ekstra para kazanmak da güzel olurdu...  tek satır meslekle ilgili bir şey bakmadım, bakmam da, sevmiyorum ki mesleğimi...sanki beni kimse aramayacak ben de unutup gideceğim ev hanımı kalacağım böyle. aslında bunu isterim, ama ya sonra işe dönmek zorunda kalırsam uzun süre sonra diyorum, öyle onlara sıkılıyorum işte, yine de tam olarak geçmeyen muzır anksiyetem bazen ufak felaket senaryoları postalıyor, yerine ulaştığından emin olarak..