Ben ilk geldigimde cok ozledigimden midir nedir, icinde bulundugum Ingilizce dalgasi icinde duydugum her Turkce kelimede bir mutluluk yasar ve gozlerimi kelimelerin kaynagina odaklardim. Aradan zaman gecti, cosku yerini temkinlilige birakti. Ayni yerden gelmis olmak bir ortak nokta olabilirdi, ama ortak olmayan noktalarin arasindaki cizgileri cocuk oyunundaki gibi birlestirince ortaya hos sekiller cikmayabiliyordu.
Insan kiminle ne kadar konusmasi gerektigini ogreniyor zamanla.

Dun pazar yerinde yanima iki kiz geldi. Yaz okuluna gelmisler, Turkce konustugumuzu duyduklarinda suratlarindaki o sevince cok imrendim.

Izmir'de gercekten cok sevdigim arkadaslarimdan ve ailemden kopup kendi istegimle geldigim bu yerde, baska bir insana donustum galiba ben.

Biraz daha yalniz, biraz daha olgun, biraz daha cesur, biraz daha yetiskin biri.

Cambridge'de ne zaman buraya yeni gelmis bir Turk ile karsilassam icimde, kendime, 2011'de yaninda iki bavul ve bir suru olasilikla buraya gelmis halime el salliyorum.
Cok azicik buruk, ama guzel bir duygu.